Ik heb er een gezien!

Zaterdag 11 februari.

Ik word wakker van de muggen op mijn kamer in de nacht. Ik smeer mezelf 's nachts nog in met deet, maar blijbaar niet genoeg. 's Ochtends heb ik allemaal bulten op mijn voorhoofd en lijk wel op Vivian uit The Young Ones, alleen zijn het geen sterren. Deze ochtend sta ik om 6:30 op, want ik wil op tijd zijn bij het Tourist Centre, waar je je moet inschrijven voor de Whaleshark Encounter. Ik ben namelijk alleen en ik begreep van te voren dat ze je dan bij een andere groep in een bootje plaatsen tot het vol is. Tot maximaal 6 personen.
Daar aangekomen, het is maar vijf minuten lopen, is het eigenlijk helemaal niet echt druk. Ik schrijf me in en moet een filmpje bekijken over wat wel en niet mag, als je ze ziet.
Als ik zit te kijken gaat er een meisje achter mij zitten en het viel me op dat zij gister naast mij in de bus zat. We hadden alleen niet met elkaar gepraat. Ik zeg van, hey ik herken je en zij mij. Was ook niet moeilijk als je maar een van de weinige westerlingen bent, dan val je op. Zij verteld dat zij een hele boot voor zichzelf heeft gehuurd en of ik zin heb om de kosten te delen? Dat is nog steeds duurder dan delen door zes, maar we hebben dan wel een 'prive' boot. Ik betaal en zeg dat ze niet hoeven te wachten op me dat ze genoeg mensen hebben.
Ik word voorgesteld aan Bobby, onze BIO (Butanding Interaction Officer, Butanding = Filipijns voor walvishaai) en het meisje heet Erica. Zij komt uit Duitsland. Verder gaat ook Cornee mee (zo spel je het denk ik, spreek uit: Corni). Zij is bioloog en bestudeerd dus walvishaaien. Zij komt uit Canada. En hups, daar gaan we.
Uiteindelijk zitten we met 6 mensen op de boot, wij drieen, maar ook de stuurman en twee man die hoog staan om te kijken naar schaduwen in het water. Het lijkt lastig, want het weer is niet ideaal. Het is bewolkt, het waait, dus er zijn golven, alles wat het bemoeilijkt om maar iets te zien. Fingers crossed, doet Bobby nog.
Ik kijk op mijn telefoon hoe lang we al varen en dat doen we al ander half uur. Wij mogen maar drie uur op het water blijven en anders heb je gewoon pech als je niks hebt gezien. Het geld komt wel terecht bij de gemeenschap en dus niet bij een commercieel bedrijf.
Het lijkt of we doelloos kriskras over het water varen en van mijn gezonde spanning, zit ik al aan mijn teleurstelling te denken. Toen ik arriveerde gisteravond, sprak ik nog iemand in het hostel die had gedoken en er een had gezien. Maar dat er ook mensen waren die hij had gesproken die pech hadden.
Op een gegeven moment is er wat reuring verderop. Het is een klein bangka bootje met vissers erop en ze varen ons voorbij, wijzend naar waar ze vandaan kwamen. Ze hebben er een gezien! Yes!! Bijna alle boten die op dat moment op het water zijn, gaan naar de plek op zoek naar de haai. Het zijn ongeveer zes boten (misschien een of twee meer) kan ik mij herinneren. Wij worden allemaal enthousiast en we trekken vast onze flippers aan en zetten onze duikbril en snorkel op. GoPro's en waterdichte camera's aan en dan op het randje van de boot zitten tot we een signaal krijgen van onze BIO. Hij gaat ook mee als het zover is. En als het zover is moet je ook meteen het water in springen en niet wachten en twijvelen.
Dan komt het zijn en Bobby zegt , JUMP! en allemaal springen wij het water in. Ik heb geen idee waar ik moet kijken onder water en ik kijk op en Bobby wijst. Ik kijk weer en ik zie nog net een enorme rugvin en staart langskomen op een paar meter afstand. Het zicht is niet zo groot, het is maar twee meter, maar het kan slechter begreep ik.
We zwemmen naar de boot en onder het zwemmen zie ik dat het lcd scherm vol met water zit. Mijn camera is niet waterproof meer, KLOTE! Speciaal voor vandaag gekocht... Gelukkig heeft Erica een GoPro en ze stelt al snel voor om de foto's en film door te sturen zo gauw het kan.
Wij blijven in de buurt van de plek waar we de vis zagen. Helemaal blij zijn we! Erica juicht en ik zie ineens allemaal okselhaar. Het is niet relevant, maar ik denk er het mijne van.
Hij wordt weer gesignaleerd (het is volgens Cornee waarschijnlijk een jong mannetje). Net alles uit en het mag weer aan. Weer op het randje zitten en weer JUMP! en we gaan weer. Wonder dat we niet op elkaar springen, want de boot vaart nog. Ik blaas het water uit mijn snorkel en weet niet waar ik moet kijken. Bobby zwemt naast me en zegt, Look DOWN!, en zet zijn hand op mijn achterhoofd en duwt mijn gezicht onderwater. En dan, WTF, komt de walvishaai echt recht op mij afgezwommen! Ik schrik zelfs een beetje. Het is net of er een truck op me afkomt. Hij zwemt twee meter onder me door en ik maak dat ik me weg kom voor zijn staart. WOW!, wat een inmens groot beest is dat! Zo kalm zwemt het , maar je houdt het niet bij. Ik probeer het met alle macht achterna te zwemmen, maar het heeft weinig zin. Ik geef het op en kom weer boven water. Dit was zo gaaf! Het waren maar een paar seconden, maar erg bijzonder.
Als we weer op de boot zitten zijn we door het dolle heen, soort van. Erg blij zijn we zeker. Cornee weet het nu zeker, het is een mannetje van ongeveer 7 meter. Ze groeien een meter per jaar en kunnen to 20 meter lang worden en wel 100 jaar. Dat wist ik echt niet, ik dacht maar 12 meter en zeker niet zo oud.
Na een poosje weer geluk, ik mag m nog een keer zien, maar vanaf de zijkant. Wij krijgen te horen dat we echt geluk hebben vandaag.
Wij varen voldaan terug en aan wal is het snel klaar eigenlijk. We zeggen bedankt en doei, ik lever mijn flippers in en ik geef Erica mijn nummer, zodat ze filmpjes kan sturen.

Later op de dag huur ik nog een gare fiets en fiets wat rond in Donsol. Het gaat wat regenen en ik vind een internetcafe, waar ik wat aan mijn blog werk.
Ik zie in mijn kamer ook twee rugtassen staan. Ik denk van een jongen en een meisje. Die ene rugzak is vrij groot en er liggen OB's op bed. Waarschijnlijk een stelletje.
Ik ga alleen eten bij de buren van Woodland, BARacuda en ik zie daar een jongen van het hostel zitten. Hij heet Jim en komt ook uit Nederland. Ik schuif bij hem aan en we raken in gesprek. We gaan ons eten delen. Wij bestellen een grote verse vis en vier grote garnalen. En ze zijn ook echt groot, ik heb nog nooit zoveel vlees aan een garnaal gehad. Het eten is heerlijk en de cocktails zijn ook prima. Ik neem er twee namelijk en dus een keer geen bier. De uitbaatster, Josefien geloof ik genaamd, is uiterst vriendelijk en probeert als een goede verkoopster eten aan de man te brengen. Dat lukt, ik bestel nog twee garnalen. Zo eet ik ruim boven mijn budget, het was al geen goedkope dag met de Whalesharks, maar het is het zeker allemaal dubbel en dwars waard. Uiteindelijk kost het hele eten me maar 20 euro, maar dat is duur hier en ik wil me wel wat aanpassen financieel. Hoort ook bij backpacken.
Jim en ik lopen terug, hij gaat morgen met de scooter ergens anders naartoe, maar heeft nog spullen liggen in Mayon Backpackers Hostel in Legazpi, waar ik ook naartoe ga later. Zien we elkaar daar weer waarschijnlijk.
Op mijn kamer zit inderdaad een stel dat uit Zweden komt. We vertellen de standaard dingen en vragen de standaard vragen. Maar ik vond wel grappig dat hij zijn vriendin had zwanger gemaakt en ze hebben nog een maand te reizen hebben. Daar kan je prima mee reizen met een maand zwanger zijn, maar ze kan niks meer drinken (geen feest zonder alcohol) en ze moet ook nog op gaan letten wat ze gaat eten. Lastig...
Zij gaan morgen naar de walvishaaien en moeten vroeg op. Ik zeg dat het niet erg is als ze me wakker maken, ik wil ook vroeg weg.