Het is het einde in Manilla.

Dit maal een prima internetcafe wat echt voor gamers is. 200 mbs. Zeer groot beeldscherm en Koreaans op het toetsenbord. Het geluid staat overal zo hard, het klinkt als een ouderwetse speelhal.

Woensdag 15 februari 1.1

Ik heb na het geblog niet veel meer gedaan eigenlijk. Heb wat gepraat met de Duitsers uit mijn dorm en wat op mijn telefoon zitten spelen. De Duitsers vertelde dat ze ook uit Manilla kwamen, maar met de bus. Ik vroeg wat ze betaald hadden en het blijkt dat ik 10 keer zoveel betaald heb.
Ik had gezegd dat het internet goed is bij Mountain Breeze, maar dat viel 's avonds bar tegen. Manja en ik hebben een hele poos gebeld, dat wel, zo lang, dat ik eigenlijk tijd te kort kwam om te eten wat ik eigenlijk echt wilde: een dikke vette hamburger. Echt zin in na een poos rijst en het bijbehorende. Ik wilde naar Mushroom Burger, maar dat is een paar kilometer verderop, dus moet ik een tricycle nemen, maar dat was te ver. Ik had nog maar een uur voordat het inchecken begon en ik wil echt NIET in het midden zitten. Ik wil bij het raam, waar ik dan eindeloos naar buiten kan kijken, zelfs als het donker is. Ook wilde ik nog naar de mall hier, maar die ging om 9 uur dicht 's avonds. Uiteindelijk heb ik maar voor het Galaxy restaurant gekozen, wat dichterbij het hostel zit, waar ik een halve kip bestel en een 'kop' rijst. Ik had 's middags al wat groente op, dus ik dacht, ik sla dat maar over. Ik vond dat ik nog best duur uit was, bijna 10 euro. De mall heb ik maar overgeslagen, weer geen souveniers.
Terug op tijd in het hostel om via de Cathay Pacific app op mijn telefoon te gaan in-checken. Maar dat ging niet van een leien dakje. Die gast gaat ook nog even de router opnieuw opstarten, omdat hij z'n filmpje niet kan zien. Ik zat in mezelf te vloeken, kut internet, kut app. Niks werkt en ik moet gvd gewoon een plek bij het raam krijgen, tyfus...zo dus ongeveer. Maar dan dat niemand het kon horen, alsof ze het hadden begrepen...maar dat je het nu wel kan lezen.
Op een gegeven moment kom ik erdoor na er een aantal keer en het is dan al 20 minuten verder, dus ik denk, alles weg bij het raam. Maar er is nog zoveel te kiezen, voor niks zitten vloeken, kutzooi.
Na dit alles wilde ik ook nog even een laatste massage nemen. Best goedkoop natuurlijk, 1 1/2 uur voor nog geen 12 euro. Ik had gekozen voor de totalitaire nog wat massage. Combinatie van Zweeds, Shiatsu en Thais. Tering, wat heeft ze mijn knopen uit mijn rug gedrukt. In het begin ging het nog wel, maar toen ze vroeg of het goed was qua kracht, zei ik dat het wel iets zachter kon. Ik val meestal in slaap, maar ik ben bijna niet ontspannen geweest. Terwijl ik die vent naast me hoorde snurken. Zijn masseuze moest hem toen hij klaar was, nogmaals wakker maken hoorde ik. Toen ik klaar was, was ik er klaar mee.

Donderdag 16 februari.

Echt, het was deze reis niet aan mij besteed om lang te slapen. Die Duitse doos had haar alarm aan laten staan, met hetzelfde geluid dat ik ook gebruik. Heeft ze waarschijnlijk ook een Sony, maar dit terzijde. Ik dacht eerst kut, heb ik mijn alarm aangelaten en nu maak ik iedereen wakker. Ik kom overeind, maar mij telefoon staat op alarm off.
Dus, ik ben maar opgestaan. Het zijn mijn laatste volle 24-uur op de Filipijnen. Ik ga vandaag naar Manilla, de stad die ik tot nu toe links had laten liggen.
Als ik gedouched ben, is de massage pijn vrijwel weg wonderbaarlijk en ga ik ontbijt halen, want het zit niet in inbegrepen. Ik haal het bij 7-Eleven, waar ik gewoon brood haal met kaas en ham. Net als bij de benszinepomp in Nederland. Daarbij een banaan en twee pakjes chocolademelk. Terug in het hostel eet ik het op. Terwijl ik het tweede pakje drinken opdrink, zie ik dat het al een maand over de datum is, maar daar merkte ik niks van gelukkig. Heb het gewoon opgedronken.
Mijn spullen heb ik ingepakt en ik ben door de hostel medewerker verwezen naar de 'bus teminal', wat gewoon langs de weg is. Een jongeman die de kaartjes ook controleert, verteld welke bus ik moet hebben vanuit Tagaytay naar Manilla en hij zal zeggen waar ik eruit moet. Ik laat zien waar ik moet zijn in Manilla en hij zegt dat het niet ver is. Na ruim 2 1/2 uur kom ik op de plek aan waar ik eruit moet, volgens die gast dan. Maar ik sta helemaal niet op de plek waar hij had verteld als ik op Maps.me kijk. Het is nog ruim 5 KM. Nou daar sta je dan in Manilla. Mijn moto is dan ook altijd dat je er wel komt waar je moet zijn, maar toch is het wel wat spannend, zeker in zo'n megastad. Ik houd een taxi aan, maar hij kent mijn hotel niet, dus hij wil me niet brengen. Vreemde gasten zijn het. Ik loop een paar meter tot ik bij een benzinestation sta en ik zie net een jongen naar een taxi lopen en ik vraag meteen of hij me kan brengen naar A. Venue Hotel, zo heet het. Hij kent het ook niet en hij wil het ook niet. Ja godver! Ok, ik pak Maps.me er weer bij en laat het zien, hij twijfelt. Ik vraag, kun je me dan een stuk die kant opbrengen, svp? Eindelijk is hij bereidt mij te brengen, all the way, maar wel met de app aan. "Maps.me, iedereen zou het moeten hebben".
Daar aangekomen door het on-ge-lovelijke drukke verkeer, wat zeker een half uur duurde, betaal ik hem 200 pesos. Dat is inclusief 24 pesos fooi. Ik loop het hotel binnen en wil in-checken, maar ze heeft mijn boekingsnummer nodig. En ik dus internet, maar mijn telefoon wil nu niet meewerken. Ook niet als ik mijn paspoort laat zien mag ik niet in-checken. Na 10 minuten schiet me te binnen dat ik een bevestiging heb gehad via sms en die laat ik zien. He he, eindelijk. Maar ik mag nog niet mijn kamer in, want het is pas een uur en twee uur is hij schoon. Dus ik ga de stad in, een stukje maar. Ik moet nog steeds souveniers kopen. Ook moet ik nog lunchen en dat doe ik bij Subway, ik ben die rijst even zat. Ik ga daarna naar de Century City Mall, waar ik een Nike store aantref en ik bedenk me ineens dat ik schoenen wil, al heb ik ze niet nodig. Jawel, toch wel vind ik. Maar ze hebben daar niks voor mij, helaas. Maar ja, ik kijk op internet en er zit er nog een in de buurt, maar 1,6 KM, dus daar loop ik effe naartoe. Voor niks, zij hebben ook niks voor mij.
Terug bij het hotel. Ik krijg de kaart voor mijn kamer en kan naar boven. Kamer 1102. Het is een mooie dubbele kamer, met een keuken en minibar en tv en een aparte slaapkamer met nog een tv. Ik heb alleen geen bad.
Dit hotel is perongeluk gekozen via Agoda, waar ik bijna alles heb geboekt, ook met credit card soms. Dat staat in de app zo ingesteld en als ik de dag ervoor wat aan het zoeken ben druk ik gewoon op 'boeken'. Meestal krijg je wat details of zo, maar ik had het meteen betaald blijkbaar en annuleren kan wel, maar je krijgt je geld niet terug. Dus ik heb een kamer voor 65 euro, die overigens in de aanbieding is, want normaal betaal je 114 euro.
Ik ben uitgerust en ga weer op pad, nu naar de Mall of Asia, ook met de taxi, wat een van de grootste 10 Shopping Malls op de wereld is. Best groot dus. Ook hier zit een Nike store en ze hebben een paar hele fraaie, maar zoals altijd, ik twijvel. Ik kan morgen ook terug komen... Ik ga verder zoeken naar souveniers en die vind ik wel. Ik koop wat bij Toy Kings voor Indi en bij een souviniers winkel met allemaal Filipino spullen. Deels geslaagd.
Het is al na zeven en ik wil eten, nog steeds een dikke hamburger en die tent vind ik ook, maar zit stampvol. Ik loop nog wat en kom terug, maar nog steeds druk. Ik kijk naar een hamburger die iemand in zijn mond stopt, het kaas druipt ervan af en het vlees lijkt wel twee centimenter dik (lijkt!). Op de rug van een medewerker staat ook 'The Greasier, the better!' Helaas, het blijft druk en ik besluit maar een taxi terug te nemen. Op de heenweg naar de mall vraag ik aan de taxichauffeur wat een goede landmark is, zodat als ik terug ga, niet weer met een glazig kijkende taxichauffeurs zit die mij niet willen brengen. Hij zegt de Century Mall, waar ik die middag was. Maar wat denk je, tot twee maal toe weten ze het niet en wuiven ze me weg. Zelfs met Maps.me aan. Raaaar. Een derde chauffeur ziet mij en wenkt me en ik loop naar hem toe. Ik zeg waar ik heen moet en hij kent het wel, alleen hij wil niet met de meter aan rijden. Hij zegt voor PHP250 rijd ik je er naar toe. Ik zeg dat het teveel is, omdat ik er voor PHP176 naartoe ben gekomen. Dan maakt hij er 200 van en ik vind dat goed. Zoveel heb ik de eerste chauffeur ook gegeven, inclusief zijn fooitje. Deze chauffeur weet wel waar zijn claxon zit en toetert erop los, ook als we nergens heen kunnen. Het is misschien maar 6KM, maar ook nu duurt het weer zeker een half uur. Echt verschrikkelijk! En ze rijden hier ook echt als mongolen.
Terug gekomen bel ik wat naar huis en dan ga ik eten zoeken. Helaas wordt de hamburger gevonden bij een Wendy's en ik vind er weinig aan. Daarna ga ik naar dit internetcafe.

En morgen moet ik naar huis...wat ik fijn vind om bepaalde mensen in Hillegom te zien, maar ik heb het gevoel dat ik naar een volgend land ga doorreizen, niet beseffend dat mijn vakantie afgelopen is, want zo voelt het niet.

Morgen 17 februari.

Ik ga in de ochtend naar Intramuros, muurtje dat is over gebleven van de Spaanse overheersing. Ik vind de rest van de souveniers en misschien koop ik toch die afgeprijsde Nikes.
Ik check uit en ga met de taxi naar het vliegveld. Daar pak ik het vliegtuig naar HKG, met een overstap van 1:10 en dan ga ik naar AMS.

Dit is mijn laatste blog verhaal van deze keer.
(Applaus)