De leukste dag tot nu.

Dinsdag 24 januari.

Mijn eerste week zit erop.

Vandaag ga ik van kamer veranderen. Er zou er een vrijkomen met airco en dat is eigenlijk ook niet verkeerd. Ik pak mijn spullen vast voor de verhuizing en zet ze bij de receptie. Maar eerst...

Vandaag weer proberen een scooter te huren. Ik zag Konrad nog 's ochtends, die vertrok voor zijn 5-daagse boottour.. Bij mij zat het kussen nog in mijn gezicht gedrukt. Zo snel en vroeg ging naar de verhuurder, maar wtf, hij had al niks meer! 'Wait' zei hij en liep naar zijn buurvrouw. En wat een geluk, zij had er nog een over. Ik was er erg blij mee, want ik had niks geen tour of iets geboekt en dan zou het wel erg saai worden vandaag. Er is in Coron Town geen strand en op Busuanga in het bezonder is er weinig strand.

Ik ben daarna gaan ontbijten bij Coffee Kong, waar ik lekker buiten kon gaan zitten. Toen ik besteld had hoorde ik nog een meisje achter mij in het Nederlands zeggen, 'zie je wel dat je die stoel bezet moest houden'. Er staan maar twee stoelen buiten. Ze hebben daar WIFI (wat word je afhankelijk daarvan zeg), dus ik nam even de gelegenheid om naar huis te bellen met whatsapp.

Daarna begon mijn scootertour. Opzoek naar het strand dat er wel moet zijn. Het was bloedheet. Ik heb me enorm vaak ingesmeerd met factor 36 (geen 35 gek genoeg), want ik wilde niet weer verbranden.
Onderweg was het een mooi landschap en het werd steeds 'landelijker', met hutjes, rijstvelden en hier en daar een buffel. Maar ik ging voor het strand. Ik had gehoord dat er strand moest zijn richting het westen, of zo. Ik rijden en rijden door dorpjes over lange wegen, die overigens beter zijn dan in Coron Town zelf. Ik ben het uiteindelijk maar gaan vragen aan sommige Filipinos onderweg. Ik heb nog getankt bij een vrouwtje, die 'gasoline' verkoopt langs de weg uit colaflessen. Zei zij, nog 20 a 30 minuten rijden. Ik was misschien al een uur aan het rijden. (Uiteindelijk duurt de rit in totaal tussen de anderhalf en twee uur.)
Onderweg passeren steeds 3 scooters mij met westerlingen. Dan haal ik hun weer in en dan zij mij weer. Zij zijn duidelijk naar iets op zoek. Op een gegeven moment kom ik bij een T-splitsing en ik weet niet waar ik heen moet. Ik sta stil en drink wat en smeer mezelf weer in. Voordat ik zelf kon vragen aan iemand waar het strand is, stoppen die drie gasten naast mij. 'Looking for the beach', vraag ik? Yes, en er komt een busje aan, die een van hun aanhoudt om te vragen waar het strand is. Links af dus, waar een lange zandweg begon en ik volg hun maar. Wij komen uit bij een dorpje en er loopt een vrouw naar buiten en houdt ons staande. Ze vraagt of wij straks willen lunchen. Natuurlijk! Goed begin!
Wij rijden iets door en dit was voor ons ongeloofelijk mooi. Een schitterend strand met blauw water en een handvol kinderen, die bij een boom spelen. Wij gaan erbij zitten, in de schaduw. Het waren net ninja kinderen, of een kinderfruitboom, waar als je eraan schut, er een naar beneden komt vallen. Je zag ze niet, maar ze zaten er wel in de boom. Ze waren echt grappig en nieuwschierig. 'What's your name?'
In ieder geval, ik zit ineens met drie gasten die ik 10 minuten gelden nog niet kende. Wij stellen elkaar voor, het zijn Matt en Luke uit London en Charles die in China woont, maar in de Filipijnen is geboren.
Niet veel later komt deze vrouw die de lunch aanbood met een kleedje, wat ze spreid op het aangrensende gras. Er liggen drie vissen op,met rijst en papaya, een fles cola en water. Zit ik daar te picknicken met mensen die ik net ken op het strand, welke dus Ocam Ocam beach heet (het staat blijkbaar gewoon op Tripadvisor). Echt geweldig. Wij hebben uiteindelijk wel wat betaald, PHP300 pp.
Even later lopen de britten nog naar wat vissersbootjes en toe en komen terug en zeggen dat het net is alsof we in een brochure staan voor de Filipijnen.

Op de terugweg gaan wij nog opzoek naar een waterval, die we vinden en waar een crazykid rondloopt. Hij klimt als een aap zo snel in een grote boom en springt zo van een tak 15 meter naar beneden het water in, waar de waterval uitkomt. Wij zijn nog in overleg of dit echt 15 meter is, maar ik heb foto's gemaakt. En als dit geen 15 meter was, dan maakt hij het later nog gekker. Wij waren van mening dat het 20 meter was dat hij sprong. Dat was een applausje waard. Grappig ventje.
Wij gaan terug, maar stoppen bij de mangroves waar vuurvliegjes zitten. Wij zoeken en zoeken. En terwijl wij op een gegeven momet gaan stil staan om op google maps offline te kijken, staan we toevallig voor de ingang.
Het is bijna donker en dan kunnen we samen met onze gids met de kayak het water op. Het water is erg warm voel ik met mij hand. Helaas waait het erg hard, waardoor de ze zich niet echt laten zien. De gids haalt zijn peddel door een tak en dan licht het zooitje op. Erg mooi. Maar wat ook gaaf was, was dat het water luminserend is. Het geeft licht bij iedere iedere slag met de peddel. Mede mogelijk gemaakt door het plankton in het water. Nu was het ook nog stikdonker met een super heldere sterren hemel. Overal lichtjes, geweldig gezicht!

Wij spreken af dat wij met z'n allen in Coron Town wat gaan eten. Eerst even opfrissen en dan zien we elkaar bij de No Name bar.
Wij eten bij Carl's BBQ, waar het erg lekker eten is en nemen na afloop afscheid. Wat een fijne dag.


Woensdag 25 januari.

Ik was wederom vroeg opgestaan om de scooter te verlengen met een dag, maar ik was al te laat. Tenminste, ze vroeg aan me of ik m wilde afstaan, want zij die de scooter wilde huren waren hier maar voor een dag. Ik zei dat het goed was en vond mezelf erg stom daarna.
Heb mijn plannen aangepast en ben weer naar Coffee Kong voor ontbijt gegaan, nu binnen zittend.
Daarna een tricycle genomen naar Cabo beach, wat het niet overtrof met Ocam Ocam beach van de dag ervoor. Ook dit water doet me aan de Noordzee denken.
Ik had de chauffeur verteld dat hij niet hoefde te wachten, want ik zag op FB dat Charles daar ook was en dan zou ik met hem mee terug kunnen rijden. Maar hij was er niet meer.
Ik vermaak me wel en lees mijn boek, 'Het meisje in de trein' en na een uur zie ik Luke en Matt, samen met een vriend van hun, John die een beetje ziek is (en er de dag ervoor daardoor niet was) aan komen lopen.
Vanwege de harde wind vertrekt hun boot niet vertellen ze. En zo zit ik weer met hun op het strand. (En ik geloof dat ik een rit terug heb.)
Na zo'n 3 uur zijn wij vertrokken van het strand. Zij hadden hun chauffeur dus inderdaad laten wachten en ik kan meerijden. Soms moeten we wel even helpen duwen, omdat de tricycle niet 5 man aankan heuvel op.
Terug in Coron Town hebben we wat gegeten, het was 17:00, dus het was een late lunch, of vroeg avondeten.
Hierna hebben we met z'n vieren een afspraak gemaakt voor een massage om 21:00. Hier spraken wij rond die tijd weer af.
Ik had om 18:30 de briefing van Buhay Isla, de drie-daagse boottocht die ik de dag erna zou gaan maken. Zo had ik wat tijd om te douchen, te bloggen en weer naar de briefing te gaan.
Bij de briefing waren 13 mensen, inclusief ik. Ik was de enige die alleen was. De rest waren allemaal stelletjes. Zes uit Nederland en zes uit Nieuw Zeeland. Ik hoor niks tijdens de briefing. Ik kom optijd aan, maar het is al begonnen in dat hokje van een paar vierkante meter. Ik sta in de deurpost en versta er niks van door al het verkeer. Ik weet alleen dat iedereen om 6 uur in de ochtend hier moet zijn. In de brief stond toch negen...wel vroeg hoor.
Om 9 uur zie ik de Britten weer voor de massage. Wij worden allemaal naar het laatste kamertje gebracht en daar wachten we met onze onderbroek aan, liggend met je gezicht in een gat, 15 minuten lang wachten tot er wat gebeurd. Er zit een meisje recht voor me op haar telefoon te spelen. Island-time/life zeg maar. Maar uiteindelijk is deze Filipijnse massage helemaal niet slecht. Ik kom bijna zonder klachten in mijn rug naar buiten. Ik moet wel zeggen dat ze behoorlijk stevig masseerde.

Buiten hebben wij voor de tweede maal afscheid genomen en nu definitief. Ik ben weer alleen tot morgen, want dan begint mijn boottrip.