Buhay Isla boot tour. Drie dagen en twee nachten.
Blijf op de hoogte en volg Jeoffrey
04 Februari 2017 | Filipijnen, Busuanga
26/28 januari. De Buhay Isla experience.
Wow, wat vroeg, maar wat geeft het. Er is zelfs al een beetje leven op straat. Ik kom als eerste aan met een tricycle en binnen 5 minuten staat de rest er ook.
Na wat wachten wordt onze bagage los van ons, met een tricycle naar de boot gebracht. Daarna worden wij met zn dertien ook zo ongeveer in twee keer naar de boot gebracht.
Als wij allemaal op de banka zijn duurt het niet lang voordat we vertrekken. Onze eerste stop is Barracuda Lake. Dat is mooi, die had ik gemist met de andere tour. Sommige blijven op de boot, die hadden het meer de dag ervoor nog gezien.
Blijkbaar is dit een transfer banka, want als wij naar Barracuda Lake zijn, worden onze spullen overgeladen.
Het meer is heerlijk rustig, het misschien pas half 7 in de ochtend. Dus nog geen toeristen en duikers. Daar heb ik mijn eerst sprong gewaagd van een rots. Ik weet niet meer hoe hoog, maar zeker een meter of 4.
Als we terug op de banka zijn, varen we naar het eerste eiland. Ik weet echt niet alle namen meer, maar wij stoppen op 4 plekken deze dag. Dat heeft Jonas, onze jonge energieke gids verteld. Hij is een van de 9 bemanningsleden. Dus onze boot telt in totaal 22 man aan boord.
Onderweg stellen we elkaar voor, al weet ik pas de laatste dag wie bij welke naam hoort.
Het eerste eiland is onbewoond. Klein van stuk, met een lange uitloper van alleen wit zand. Het is een mooi gezicht. Hier doen we wat je normaal ook op een strand doet.
Op de boot krijgen we lunch, wat erg goed is.
Uiteindelijk komen we op onze laatste eindbestemmig van de dag aan. Aangezien we nooit de namen weten van de eilanden, hebben we deze omgedoopt to Skinny dog island, vanwege de magere honden. Er wonen wel wat mensen, er is zelfs een 'supermarkt', die het hoogst noodzakelijke verkoopt vanuit een hut.
Er is veel tijd om te ontspannen en ik en een paar andere gaan vissen. Lege plastic flesjes, of lege bierblikjes met vislijn, een haak en een stukje lood. En als er geen lood was, dan een stuk schelp, of dood koraal.
Ik leen flippers en zet mijn duikbril met snorkel op. Er zit zoveel vis. Mooi om te zien en ze zijn ook niet bang. Het aas is een stukje inktvis en veel vissen beginnen meteen te knagen. De haak is wat groot, zodat bijna geen een vis bijt. Er is een sterke stroming, dus ik hou me vast aan het touw van het anker en met wat geduld trek ik er toch nog 3 visjes uit.
Later wordt het leuker. Er was al iemand mee bezig, maar nu was het mijn beurt. Ik mag met de harpoen! De vissen die wij vangen, is de bedoeling om te eten. Ik schiet een koraalduivel, die erg giftig is, een prachtige vis en waarvan ik achteraf dacht, is dit wel verantwoord? Helaas is hij te klein om te eten. Wat de bemaning er mee heeft gedaan weet ik verder niet.
Ik doe mijn best en ik zie een 'pufferfish', zo eentje die zich opblaast als hij boos, of bang is geloof ik. Ik zou ook boos zijn als ik een speer door mijn hoofd krijg, want hij is veel groter. Aan de kant lijkt het een leeggelopen ballon. Helaas schiet ik ze voor niks, want deze is niet eetbaar. En ze gooien de vis in zee. Sorry vis.
Het eten 's avonds is gezellig en lekker. Er is o.a. krab, waar ik mijn vinger bij openhaal bij het breken van zijn scharen. Het bloed ontzettend, maar ik word keurig geholpen door de bemanning. Die schieten echt niks te kort.
Ze hebben al onze tenten opgezet en ze willen niet dat wij helpen, ook niet als je het aanbied. Mijn tentstokken zijn gebroken en zij hebben een reserve tentje. Ik pas er net in, wat prima is. Ik ben toch de enige die alleen is.
Ik mag slapen op een Hello Kitty matras.
Later word er nog een vuur aangestoken en ik hoop dat er veel gedronken word, maar dat valt eigenlijk wel tegen met deze groep. Er is bier en rum-cola. Iets wat ik allebei vies vind, maar bij gebrek aan beter... Ik heb nog wel wat Southern Comfort meegenomen. Maar zelfs die gaat niet in een keer op. Wat dat betreft beetje beschaafd. Iedereen gaat zelfs vroeg slapen. Ik zit nog een poosje in mijn tentopening te genieten van de sterren. Het is hier ook zo helder. Daarna ga ik ook slapen.
De volgende ochtend ben ik als eerste mijn tent uit, zo rond 6:30. Ik loop zo de zee in, we zitten namelijk direct aan het water. Dit is mijn douche voor vandaag. Ik schiet wat foto's en loop wat over het strand. Het is heel rustig.
Later komt de rest, want het ontbijt zou rond 7:30 zijn. Ook dit is uiteraard weer prima. Al het fruit is echt heerlijk! Zo zoet heb ik mango's nog nooit geproefd.
Ondanks dat de tent zo klein is, raak ik toch het statief en cameratas kwijt. Die liggen gewoon in de hoek van de tent.
Wij halen onze tenten leeg en alles wordt opgebroken.
Wij varen weer een aantal eilanden af (alle namen kwijt) en komen weer op de eindbesteming van de dag aan. Deze wordt omgedoopt tot Future Bacon Island, vanwege het aangelijnde varken wat er loopt. Die weet waarschijnlijk nog niet wat er te gebeuren staat. Het komt in ieder geval niet op ons bord terecht.
Wij slapen weer aan het strand, nu in hutjes op palen dit keer. Matras erin met een klamboe. Alles is heel basic en dat is prettig. Helemaal van de wereld, er is ook totaal geen telefoon bereik voor drie dagen.
Ik ga weer snorkelen en vissen en schiet weer een tropische vis door zn hoofd. Door mijn duikbril leek het beestje groter. Helaas is deze ook te klein. Volgende dag wordt er aas van gemaakt.
Na het eten geniet iedereen van de zonsondergang, met de nodige foto's en bier en rum-cola. Toch gaat iedereen weer vroeg slapen.
Dag drie. Ik blijk inmiddels diarree te hebben. Misschien omdat je hier weinig vezels binnen krijgt. Bijna geen groenten eet, of misschien toch die paar keer zeewater opgedronken te hebben tijdens het snorkelen. Ik weet het niet. Ik neem er pillen tegen, want ik heb geen zin om op de boot te poepen.
Na de nodige eilanden, varen wij richting El Nido. Eerst kijken we nog op een strand waar Tao (de eerste organisatie die dit soort toeren organiseerde) een aantal zeer fraaie hutten heeft om te overnachten. Jonas is iedereen aan het uitdagen met rennen en gooien en zwemmen. Dit wordt dus tot Competition Beach omgedoopt.
In El Nido landen we aan de kant waar Corong-Corong beach ligt, wat ideaal is voor mij, want ik heb hier mijn hostel geboekt (Island Hop Nido Hostel).
We kunnen door alle bootjes niet direct naar het strand, dus gaan we een voor een met je eigen tas in een kayak naar het strand toe. Op de boot maken wij nog een groepsfoto en nemen afscheid. Misschien zien we elkaar nog in de Pukka bar spreken we af, waar ik later ga kijken en er niemand is. Beetje saai dus. Op een stel na, heb ik niemand meer gezien.
Mijn eertse indruk van het hostel is kut. Er is geen stroom, kan gebeuren, maar de dorm is klein en er zijn geen kluisjes bijvoorbeeld. Ook internet is klote, maar ik hoorde achteraf dat dat op bijna heel Palawan is.
's Avonds ga ik eten en een scooter huren. Later even proberen te bellen met het thuisfront.
Wow, wat vroeg, maar wat geeft het. Er is zelfs al een beetje leven op straat. Ik kom als eerste aan met een tricycle en binnen 5 minuten staat de rest er ook.
Na wat wachten wordt onze bagage los van ons, met een tricycle naar de boot gebracht. Daarna worden wij met zn dertien ook zo ongeveer in twee keer naar de boot gebracht.
Als wij allemaal op de banka zijn duurt het niet lang voordat we vertrekken. Onze eerste stop is Barracuda Lake. Dat is mooi, die had ik gemist met de andere tour. Sommige blijven op de boot, die hadden het meer de dag ervoor nog gezien.
Blijkbaar is dit een transfer banka, want als wij naar Barracuda Lake zijn, worden onze spullen overgeladen.
Het meer is heerlijk rustig, het misschien pas half 7 in de ochtend. Dus nog geen toeristen en duikers. Daar heb ik mijn eerst sprong gewaagd van een rots. Ik weet niet meer hoe hoog, maar zeker een meter of 4.
Als we terug op de banka zijn, varen we naar het eerste eiland. Ik weet echt niet alle namen meer, maar wij stoppen op 4 plekken deze dag. Dat heeft Jonas, onze jonge energieke gids verteld. Hij is een van de 9 bemanningsleden. Dus onze boot telt in totaal 22 man aan boord.
Onderweg stellen we elkaar voor, al weet ik pas de laatste dag wie bij welke naam hoort.
Het eerste eiland is onbewoond. Klein van stuk, met een lange uitloper van alleen wit zand. Het is een mooi gezicht. Hier doen we wat je normaal ook op een strand doet.
Op de boot krijgen we lunch, wat erg goed is.
Uiteindelijk komen we op onze laatste eindbestemmig van de dag aan. Aangezien we nooit de namen weten van de eilanden, hebben we deze omgedoopt to Skinny dog island, vanwege de magere honden. Er wonen wel wat mensen, er is zelfs een 'supermarkt', die het hoogst noodzakelijke verkoopt vanuit een hut.
Er is veel tijd om te ontspannen en ik en een paar andere gaan vissen. Lege plastic flesjes, of lege bierblikjes met vislijn, een haak en een stukje lood. En als er geen lood was, dan een stuk schelp, of dood koraal.
Ik leen flippers en zet mijn duikbril met snorkel op. Er zit zoveel vis. Mooi om te zien en ze zijn ook niet bang. Het aas is een stukje inktvis en veel vissen beginnen meteen te knagen. De haak is wat groot, zodat bijna geen een vis bijt. Er is een sterke stroming, dus ik hou me vast aan het touw van het anker en met wat geduld trek ik er toch nog 3 visjes uit.
Later wordt het leuker. Er was al iemand mee bezig, maar nu was het mijn beurt. Ik mag met de harpoen! De vissen die wij vangen, is de bedoeling om te eten. Ik schiet een koraalduivel, die erg giftig is, een prachtige vis en waarvan ik achteraf dacht, is dit wel verantwoord? Helaas is hij te klein om te eten. Wat de bemaning er mee heeft gedaan weet ik verder niet.
Ik doe mijn best en ik zie een 'pufferfish', zo eentje die zich opblaast als hij boos, of bang is geloof ik. Ik zou ook boos zijn als ik een speer door mijn hoofd krijg, want hij is veel groter. Aan de kant lijkt het een leeggelopen ballon. Helaas schiet ik ze voor niks, want deze is niet eetbaar. En ze gooien de vis in zee. Sorry vis.
Het eten 's avonds is gezellig en lekker. Er is o.a. krab, waar ik mijn vinger bij openhaal bij het breken van zijn scharen. Het bloed ontzettend, maar ik word keurig geholpen door de bemanning. Die schieten echt niks te kort.
Ze hebben al onze tenten opgezet en ze willen niet dat wij helpen, ook niet als je het aanbied. Mijn tentstokken zijn gebroken en zij hebben een reserve tentje. Ik pas er net in, wat prima is. Ik ben toch de enige die alleen is.
Ik mag slapen op een Hello Kitty matras.
Later word er nog een vuur aangestoken en ik hoop dat er veel gedronken word, maar dat valt eigenlijk wel tegen met deze groep. Er is bier en rum-cola. Iets wat ik allebei vies vind, maar bij gebrek aan beter... Ik heb nog wel wat Southern Comfort meegenomen. Maar zelfs die gaat niet in een keer op. Wat dat betreft beetje beschaafd. Iedereen gaat zelfs vroeg slapen. Ik zit nog een poosje in mijn tentopening te genieten van de sterren. Het is hier ook zo helder. Daarna ga ik ook slapen.
De volgende ochtend ben ik als eerste mijn tent uit, zo rond 6:30. Ik loop zo de zee in, we zitten namelijk direct aan het water. Dit is mijn douche voor vandaag. Ik schiet wat foto's en loop wat over het strand. Het is heel rustig.
Later komt de rest, want het ontbijt zou rond 7:30 zijn. Ook dit is uiteraard weer prima. Al het fruit is echt heerlijk! Zo zoet heb ik mango's nog nooit geproefd.
Ondanks dat de tent zo klein is, raak ik toch het statief en cameratas kwijt. Die liggen gewoon in de hoek van de tent.
Wij halen onze tenten leeg en alles wordt opgebroken.
Wij varen weer een aantal eilanden af (alle namen kwijt) en komen weer op de eindbesteming van de dag aan. Deze wordt omgedoopt tot Future Bacon Island, vanwege het aangelijnde varken wat er loopt. Die weet waarschijnlijk nog niet wat er te gebeuren staat. Het komt in ieder geval niet op ons bord terecht.
Wij slapen weer aan het strand, nu in hutjes op palen dit keer. Matras erin met een klamboe. Alles is heel basic en dat is prettig. Helemaal van de wereld, er is ook totaal geen telefoon bereik voor drie dagen.
Ik ga weer snorkelen en vissen en schiet weer een tropische vis door zn hoofd. Door mijn duikbril leek het beestje groter. Helaas is deze ook te klein. Volgende dag wordt er aas van gemaakt.
Na het eten geniet iedereen van de zonsondergang, met de nodige foto's en bier en rum-cola. Toch gaat iedereen weer vroeg slapen.
Dag drie. Ik blijk inmiddels diarree te hebben. Misschien omdat je hier weinig vezels binnen krijgt. Bijna geen groenten eet, of misschien toch die paar keer zeewater opgedronken te hebben tijdens het snorkelen. Ik weet het niet. Ik neem er pillen tegen, want ik heb geen zin om op de boot te poepen.
Na de nodige eilanden, varen wij richting El Nido. Eerst kijken we nog op een strand waar Tao (de eerste organisatie die dit soort toeren organiseerde) een aantal zeer fraaie hutten heeft om te overnachten. Jonas is iedereen aan het uitdagen met rennen en gooien en zwemmen. Dit wordt dus tot Competition Beach omgedoopt.
In El Nido landen we aan de kant waar Corong-Corong beach ligt, wat ideaal is voor mij, want ik heb hier mijn hostel geboekt (Island Hop Nido Hostel).
We kunnen door alle bootjes niet direct naar het strand, dus gaan we een voor een met je eigen tas in een kayak naar het strand toe. Op de boot maken wij nog een groepsfoto en nemen afscheid. Misschien zien we elkaar nog in de Pukka bar spreken we af, waar ik later ga kijken en er niemand is. Beetje saai dus. Op een stel na, heb ik niemand meer gezien.
Mijn eertse indruk van het hostel is kut. Er is geen stroom, kan gebeuren, maar de dorm is klein en er zijn geen kluisjes bijvoorbeeld. Ook internet is klote, maar ik hoorde achteraf dat dat op bijna heel Palawan is.
's Avonds ga ik eten en een scooter huren. Later even proberen te bellen met het thuisfront.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
