San Vicente it is..
Blijf op de hoogte en volg Jeoffrey
05 Februari 2017 | Filipijnen, San Vicente
Maandag 30 januari.
Ik word de volgende ochtend wakker en zie in een sms bericht, het bericht van Manja. Er staat in dat ik mag logeren bij April's Tourist Inn, in San Vicente. Maar dat is niet Port Barton... Opzich geen groot probleem, want het zou dicht bij elkaar liggen. Dan kan ik het gewoon bezoeken per scooter.
Maar als ik via Maps.me (super app) kijk, zie ik dat er niet direct een weg naartoe loopt. Het zou zelfs ruim 2 en een half uur rijden zijn per auto! Wat nu, het busje gaat naar Port Barton, lichte paniek bij mij. Misschien kan ik mij ergens laten afzetten onderweg of zo (vraagteken doet het niet).
Ik zou om 8:00 worden opgehaald, zoals verwacht iets later, want het is Azie.
Het regent en dat blijft het de hele dag doen. Toch fijn dat ik dan een halve dag in de bus zit.
Wij hebben onderweg een plaspauze en later een nog langere pauze, voor de chauffeur zelf. Daar spreek ik wat mensen aan over waar zij naartoe gaan. Blijkbaar gaan zij ook naar San Vicente, dus mijn probleem zoals ik het zie, is misschien niet zo erg als ik zelf denk (het komt altijd goed moet ik inmiddels weten uit ervaring). De mensen met wie ik praat is een wat ouder stel uit GB en reist 3 maanden lang. Hopelijk ga ik dat later ook doen op die leeftijd. Ze heeft een zak met een soort kleine broodjes (lijkt op baopao, is het niet). Die deelt ze met mij. Dat is fijn, ik had nog niks gegeten.
Na een poos naderen we Roxas, waar een grote bus terminal zit. Degene naar San Vicente moeten hier overstappen, dus ik zeg dat ik een kaartje heb naar Port Barton, maar eigenlijk naar San Vicente moet. Ik mag natuurlijk ook overstappen, al moet ik wel PHP200 bijbetalen.
Dit ritje is allerminst comfortabel door de bochtige wegen. Er zitten het laatste uur van de rit maarliefst 16 man in de auto voor negen. Ok, het blijft Azie, maar toch. Zelfs links van de bestuurder zit nog iemand.
Om 14:00 ben ik eindelijk daar, bij de tourist info tenminste. Die zijn verdomd aardig en regelen een ritje voor me naar mijn onderkomen. Kost me wel php15.
Even later ga ik terug naar de tourist info om een scooter te huren. Overigens vond ik het best duur hier, PHP850.
Ik rijd wat rond en ga later eten bij Mango bar bij het 'food court'. Een pleintje met een klein aantal restaurantjes. Als ik klaar ben ga ik naar huis om te lezen en ook mijn eigen was te doen met reiswasmiddel. Ik span een touwtje in de kamer, wat ik altijd meeneem en hoop dat het schoon wordt. En nog belangrijker, dat het droog is binnen 30 uur.
Ik zet de ventilator op de hoogste stand aan. Het probleem is dat het de hele dag regent en ze wel wasservice hebben, maar niet buiten kunnen drogen en ik was echt aan schone kleren toe.
Dinsdag 31 januari.
The Shortcut naar Port Barton.
Vandaag ga ik kijken of ik naar Port Barton kan rijden per scooter. Ik laat m vol tanken en rijd naar de tourist info voor tips. Volgens Gilbert (zo heet die vriendelijke jongen), kan je het in een uur rijden, afhankelijk van hoe snel je rijdt. Hij wijst de weg en verteld gelijk over de waterval. Ergens bij het vliegveld moet ik erin.
Ik zie een bordje met Port Barton erop en 29km erbij staan. Ik neem die weg en het begint met een brede zandweg, maar al snel wordt het een pad en kom ik bij een te diepe modderpoel uit. Ik neem het risico niet om erachter te komen hoe de rest eruit ziet en keer om. Het had geregend en alles is modder. Iets waar Gilbert al voor waarschuwde.
Ik sta langs de weg op Maps.me te kijken en een kaartje wat ik kreeg terwijl er een auto stopt en terug rijdt. Het raam gaat open en een attente dikke Duitser (aan zijn accent te verstaan) verteld dat er een
shortcut is, maar niet dat pad. Hij had al geklaagd daarover, waaruit ik aanneem dat hij hier woont. Hij verteld me dat het misschien anderhalf uur kan duren.
Ik zou bij een y-splitsing uitkomen en dan de rechter weg moeten nemen. Op alle kaarten waar ik keek, ook Google maps, staat dat er geen directe weg binnendoor gaat, maar ik ga ervanuit dat de locals niet liegen en ga voor het avontuur.
De weg gaat om hoog de heuvels in, rotsige wegen, niet zoals in El Nido met die puntige stenen, maar afgeronde. Ik kan hier geen lekke band veroorloven. Ik rijd door een dorpje en rijstvelden en moet twee keer de scooter door een beek duwen. Op het minst diepe punt gaat dat net. De modder zit overal. En zo schoon als ik de scooter kreeg, was hij niet meer. Tot knie hoogte zaten de spetters.
Soms vroeg ik de weg onderweg. Soms werd ik staande gehouden met wat ik hier doe en waar ga ik eigenlijk naartoe (vraagteken). Uh tja...ik ging in ieder geval de goede kant op en als je het toch vraagt, weet je wat van een waterval (vraagteken). Zelfde kant op, werd me verteld.
Uiteindelijk kom ik aan in Port Barton, nadat ik inderdaad bij de waterval ben geweest. Het is dus niet dichtbij, zeker tussen de 60 en 70 kilometer volgens de teller.
Ik vertrok om 10 uur in de ochtend en kom aan om 15:00. Veel langer dan verwacht en mij dus verteld was. Deze jungletrack was dan meer iets voor een crossbrommer\motor.
Als ik er toch ben kan ik er ook wat gaan eten. Ik ga eten bij Jambalaya en bestel jambalya. Rijst met vlees en (minimaal aan) groenten. En dat was het voor Port Barton. Ik moet de scooter om 15:00 terug brengen, wat ik nooit ga redden. Als ik over het mooie strand terug naar de scooter loop, vraagt een groepje Filipino's of ik rum cola wil drinken met ze. Er zit een blank meisje bij en ik vertel in het Engels dat ik daar geen tijd voor heb. Zij hoort meteen dat ik uit Nederland kom en verteld in het Nederlands dat je die Nederlandse accenten overal tussenuit haalt. Ze is dus zelf ook Nederlandse en heet Elize. Ik neem voor de gelegenheid toch een rum-cola en praat kort met haar over mijn ervaring op de scooter net. Eigenlijk is het hartstikke gezellig met die gasten daar, maar ik vertrek na 15 miuten, noodgedwongen. De Filipino blijft proberen mensen mee te laten drinken ondertussen. Ik heb niet eens gezwommen... Toch, Port Barton ziet er harstikke leuk uit. Dat is mijn eerste indruk, beter dan San Vicente, maar die hebben weer Long Beach.
Ik ben niet van plan om weer door de jungle te gaan rijden en ga nu de gewone weg terug nemen, via Roxas. Dan maar omrijden. Ik kan hier wel non-stop 80km\u rijden (zonder helm) en ik ga zo hard, dat ik de afslag mis naar San Vicente. Moet ik weer 15 minuten terug. Ik kom om 16:30 aan en ga de helm halen en rij snel weer terug om de scooter in te leveren. Hij zegt geen woord over dat ik te laat ben. Ik rij het nu in minder dan twee en een half uur!
Ik loop naar de food court tegenover en bestel een pizza. Ik had zin in een keer geen rijst. Terwijl ik wacht, begint de diarree weer op te spelen en ik vraag of het ook 'take away' kan. Dat kan en ik neem een lift op een brommer terug voor weer PHP15.
Als ik terugkom zijn ze karaoke aan het zingen. De eigenaresse, April en Jessica de medewerker en Maria. Een oma, maar van wie weet ik niet. Ook het dochtertje van April is er die ook meezingt.
Ik eet mijn pizza nadat ik van de wc kom en raak in gesprek met mijn Filipino buurmannen. De een zegt meer dan de ander. Ze zijn vertegenwoordigers en zijn hier voor zaken. Ze verkopen natuurlijke drankjes, die goed voor alles zijn. Ik krijg er een gratis en het is sterk spul, dat een erg sterke muntsmaak achterlaat in je mond. Het zou dus ook goed zijn tegen diarree, maar ook tegen katers, als je het van te voren inneemt.
Mijn andere buren zijn een Australier (Asha) en een Finse (Kiia) die elkaar hebben leren kennen hier en een relatie zijn begonnen. Zij hebben het zo naar hun zin dat ze al 16 dagen (!) in San Vicente zitten.
Later gaan wij met z'n alle karaoke doen. Ik ga rum-cola drinken en weer bier vanzelfsprekend en uiteindelijk ben ik zover om de microfoon over te nemen, van het Spaanse stel wat hier ook zit (wat heeft die spaase een grote borsten zeg). Hij geeft de microfoon en ik kan verder met 'I want to break free' te zingen. Mijn ijs is gebroken. Ik heb er ook aan moeten geloven. Later zing ik nog 'My Girl', maar de meest hoge ogen zing ik met 'I'm a little Dutch girl'. Goed nummer hoor.
Ik leer een nieuw kaartspel van Asha, wat een drinkspel is (vergeten) en daarna nog een nieuw kaartspel, wat 10 heet. Terwijl je 9 punten moet krijgen. Waarom heet het dan 10 vraag ik, maar dat wist hij ook niet. Daarom noemde wij het voortaan 9.
Na deze enerverende dag met nieuwe mensen ga ik slapen. Voor de dag erna boek ik Tour A om weer wat eilanden en stranden te bekijken.
Ik word de volgende ochtend wakker en zie in een sms bericht, het bericht van Manja. Er staat in dat ik mag logeren bij April's Tourist Inn, in San Vicente. Maar dat is niet Port Barton... Opzich geen groot probleem, want het zou dicht bij elkaar liggen. Dan kan ik het gewoon bezoeken per scooter.
Maar als ik via Maps.me (super app) kijk, zie ik dat er niet direct een weg naartoe loopt. Het zou zelfs ruim 2 en een half uur rijden zijn per auto! Wat nu, het busje gaat naar Port Barton, lichte paniek bij mij. Misschien kan ik mij ergens laten afzetten onderweg of zo (vraagteken doet het niet).
Ik zou om 8:00 worden opgehaald, zoals verwacht iets later, want het is Azie.
Het regent en dat blijft het de hele dag doen. Toch fijn dat ik dan een halve dag in de bus zit.
Wij hebben onderweg een plaspauze en later een nog langere pauze, voor de chauffeur zelf. Daar spreek ik wat mensen aan over waar zij naartoe gaan. Blijkbaar gaan zij ook naar San Vicente, dus mijn probleem zoals ik het zie, is misschien niet zo erg als ik zelf denk (het komt altijd goed moet ik inmiddels weten uit ervaring). De mensen met wie ik praat is een wat ouder stel uit GB en reist 3 maanden lang. Hopelijk ga ik dat later ook doen op die leeftijd. Ze heeft een zak met een soort kleine broodjes (lijkt op baopao, is het niet). Die deelt ze met mij. Dat is fijn, ik had nog niks gegeten.
Na een poos naderen we Roxas, waar een grote bus terminal zit. Degene naar San Vicente moeten hier overstappen, dus ik zeg dat ik een kaartje heb naar Port Barton, maar eigenlijk naar San Vicente moet. Ik mag natuurlijk ook overstappen, al moet ik wel PHP200 bijbetalen.
Dit ritje is allerminst comfortabel door de bochtige wegen. Er zitten het laatste uur van de rit maarliefst 16 man in de auto voor negen. Ok, het blijft Azie, maar toch. Zelfs links van de bestuurder zit nog iemand.
Om 14:00 ben ik eindelijk daar, bij de tourist info tenminste. Die zijn verdomd aardig en regelen een ritje voor me naar mijn onderkomen. Kost me wel php15.
Even later ga ik terug naar de tourist info om een scooter te huren. Overigens vond ik het best duur hier, PHP850.
Ik rijd wat rond en ga later eten bij Mango bar bij het 'food court'. Een pleintje met een klein aantal restaurantjes. Als ik klaar ben ga ik naar huis om te lezen en ook mijn eigen was te doen met reiswasmiddel. Ik span een touwtje in de kamer, wat ik altijd meeneem en hoop dat het schoon wordt. En nog belangrijker, dat het droog is binnen 30 uur.
Ik zet de ventilator op de hoogste stand aan. Het probleem is dat het de hele dag regent en ze wel wasservice hebben, maar niet buiten kunnen drogen en ik was echt aan schone kleren toe.
Dinsdag 31 januari.
The Shortcut naar Port Barton.
Vandaag ga ik kijken of ik naar Port Barton kan rijden per scooter. Ik laat m vol tanken en rijd naar de tourist info voor tips. Volgens Gilbert (zo heet die vriendelijke jongen), kan je het in een uur rijden, afhankelijk van hoe snel je rijdt. Hij wijst de weg en verteld gelijk over de waterval. Ergens bij het vliegveld moet ik erin.
Ik zie een bordje met Port Barton erop en 29km erbij staan. Ik neem die weg en het begint met een brede zandweg, maar al snel wordt het een pad en kom ik bij een te diepe modderpoel uit. Ik neem het risico niet om erachter te komen hoe de rest eruit ziet en keer om. Het had geregend en alles is modder. Iets waar Gilbert al voor waarschuwde.
Ik sta langs de weg op Maps.me te kijken en een kaartje wat ik kreeg terwijl er een auto stopt en terug rijdt. Het raam gaat open en een attente dikke Duitser (aan zijn accent te verstaan) verteld dat er een
shortcut is, maar niet dat pad. Hij had al geklaagd daarover, waaruit ik aanneem dat hij hier woont. Hij verteld me dat het misschien anderhalf uur kan duren.
Ik zou bij een y-splitsing uitkomen en dan de rechter weg moeten nemen. Op alle kaarten waar ik keek, ook Google maps, staat dat er geen directe weg binnendoor gaat, maar ik ga ervanuit dat de locals niet liegen en ga voor het avontuur.
De weg gaat om hoog de heuvels in, rotsige wegen, niet zoals in El Nido met die puntige stenen, maar afgeronde. Ik kan hier geen lekke band veroorloven. Ik rijd door een dorpje en rijstvelden en moet twee keer de scooter door een beek duwen. Op het minst diepe punt gaat dat net. De modder zit overal. En zo schoon als ik de scooter kreeg, was hij niet meer. Tot knie hoogte zaten de spetters.
Soms vroeg ik de weg onderweg. Soms werd ik staande gehouden met wat ik hier doe en waar ga ik eigenlijk naartoe (vraagteken). Uh tja...ik ging in ieder geval de goede kant op en als je het toch vraagt, weet je wat van een waterval (vraagteken). Zelfde kant op, werd me verteld.
Uiteindelijk kom ik aan in Port Barton, nadat ik inderdaad bij de waterval ben geweest. Het is dus niet dichtbij, zeker tussen de 60 en 70 kilometer volgens de teller.
Ik vertrok om 10 uur in de ochtend en kom aan om 15:00. Veel langer dan verwacht en mij dus verteld was. Deze jungletrack was dan meer iets voor een crossbrommer\motor.
Als ik er toch ben kan ik er ook wat gaan eten. Ik ga eten bij Jambalaya en bestel jambalya. Rijst met vlees en (minimaal aan) groenten. En dat was het voor Port Barton. Ik moet de scooter om 15:00 terug brengen, wat ik nooit ga redden. Als ik over het mooie strand terug naar de scooter loop, vraagt een groepje Filipino's of ik rum cola wil drinken met ze. Er zit een blank meisje bij en ik vertel in het Engels dat ik daar geen tijd voor heb. Zij hoort meteen dat ik uit Nederland kom en verteld in het Nederlands dat je die Nederlandse accenten overal tussenuit haalt. Ze is dus zelf ook Nederlandse en heet Elize. Ik neem voor de gelegenheid toch een rum-cola en praat kort met haar over mijn ervaring op de scooter net. Eigenlijk is het hartstikke gezellig met die gasten daar, maar ik vertrek na 15 miuten, noodgedwongen. De Filipino blijft proberen mensen mee te laten drinken ondertussen. Ik heb niet eens gezwommen... Toch, Port Barton ziet er harstikke leuk uit. Dat is mijn eerste indruk, beter dan San Vicente, maar die hebben weer Long Beach.
Ik ben niet van plan om weer door de jungle te gaan rijden en ga nu de gewone weg terug nemen, via Roxas. Dan maar omrijden. Ik kan hier wel non-stop 80km\u rijden (zonder helm) en ik ga zo hard, dat ik de afslag mis naar San Vicente. Moet ik weer 15 minuten terug. Ik kom om 16:30 aan en ga de helm halen en rij snel weer terug om de scooter in te leveren. Hij zegt geen woord over dat ik te laat ben. Ik rij het nu in minder dan twee en een half uur!
Ik loop naar de food court tegenover en bestel een pizza. Ik had zin in een keer geen rijst. Terwijl ik wacht, begint de diarree weer op te spelen en ik vraag of het ook 'take away' kan. Dat kan en ik neem een lift op een brommer terug voor weer PHP15.
Als ik terugkom zijn ze karaoke aan het zingen. De eigenaresse, April en Jessica de medewerker en Maria. Een oma, maar van wie weet ik niet. Ook het dochtertje van April is er die ook meezingt.
Ik eet mijn pizza nadat ik van de wc kom en raak in gesprek met mijn Filipino buurmannen. De een zegt meer dan de ander. Ze zijn vertegenwoordigers en zijn hier voor zaken. Ze verkopen natuurlijke drankjes, die goed voor alles zijn. Ik krijg er een gratis en het is sterk spul, dat een erg sterke muntsmaak achterlaat in je mond. Het zou dus ook goed zijn tegen diarree, maar ook tegen katers, als je het van te voren inneemt.
Mijn andere buren zijn een Australier (Asha) en een Finse (Kiia) die elkaar hebben leren kennen hier en een relatie zijn begonnen. Zij hebben het zo naar hun zin dat ze al 16 dagen (!) in San Vicente zitten.
Later gaan wij met z'n alle karaoke doen. Ik ga rum-cola drinken en weer bier vanzelfsprekend en uiteindelijk ben ik zover om de microfoon over te nemen, van het Spaanse stel wat hier ook zit (wat heeft die spaase een grote borsten zeg). Hij geeft de microfoon en ik kan verder met 'I want to break free' te zingen. Mijn ijs is gebroken. Ik heb er ook aan moeten geloven. Later zing ik nog 'My Girl', maar de meest hoge ogen zing ik met 'I'm a little Dutch girl'. Goed nummer hoor.
Ik leer een nieuw kaartspel van Asha, wat een drinkspel is (vergeten) en daarna nog een nieuw kaartspel, wat 10 heet. Terwijl je 9 punten moet krijgen. Waarom heet het dan 10 vraag ik, maar dat wist hij ook niet. Daarom noemde wij het voortaan 9.
Na deze enerverende dag met nieuwe mensen ga ik slapen. Voor de dag erna boek ik Tour A om weer wat eilanden en stranden te bekijken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
