Tour A in San Vicente.

Ik heb tijd genoeg over vandaag, dus kan aardig wat blog inhalen. Zit weer in een internetcafe met irritante pubers die schreeuwend games aan het spelen zijn. Hou je bek zeg!

Woensdag 1 Februari.

Vandaag gaan wij Tour A doen. Wij is mijn Duitse buurman die niks te doen heeft. Matheus genaamd, of zo...
Wij worden weggebracht door de man van April, JoJo om 9:00 en op de plek krijgen we wat uitleg. In totaal zijn wij met 6 mensen, plus nog twee man van de crew. Gidsen zijn het niet, want ze zeggen ook werkelijk niets. Niet eens waar je bent bij elke stop. Ik vraag er een keer naar, Yes Exotic Island. Mooi.
Trouwens, alle mensen aan boord zeggen bar weinig. Een Frans stel, twee Scandinavische vrienden en ik en mijn saaie buurman. Ik zei ook niet veel hoor, ik was wat moe van de avond ervoor.
Ik vond de tour eigenlijk niet super boeiend, maar ik had al een en ander eiland en strand achter de kiezen. En die twee riffen die we bezochten waren wel mooi. Zag wat nieuwe vissoorten, groot ook. Maar het is net als op Bali, of Thailand, daar word je tempel moe en ik denk dat ik nu even strand moe ben. Luxe probleem... Mijn saaie buurman vond het heel mooi, maar dit was ook voor het eerst allemaal, dus het klopt wel wat ik zeg.
Wat wel mooi was, en dat was 100% beloofd, een zeeschildpad. En inderdaad, wij waren niet de eerste die het dier ontdekt hadden. Er lagen boven het beest zo'n 20 snorkelaars te kijken, terwijl dat schild blijft doorgrazen op de zeebodem. Erg gaaf om te zien! Een aantal gaan met de schildpad op de foto door te duiken, op afstand, niemand is zo dom om m aan te raken. Dan zie je hoe een enorm dier deze schildpad is, hij lijkt bijna net zo groot als Manja (1,61). Het beestje graast nog steeds rustig door, trekt zich nergens wat van aan. Het komt zelf even naar boven om adem te happen en hup, weer naar de bodem, tot er en zo'n lul van een bootman komt met zijn peddel. Hij wilde zonder motor aan dichterbij komen waarschijnlijk en het beest schrikt zich wezenloos en zwemt als een idioot naar de diepte verderop. Beetje jammer.

Terug aan wal wil ik een ijsje halen en mijn Duitse saaie vriend zonnebrand. Ik trakteer hem op een ijsje. Het is tegenover de food court en daar zitten mijn andere Filipijnse vrienden, die dat drankje proberen te slijten en wij gaan er even bij zitten. Hij vind dat ik een Buko (kokos) shake moet nemen, want die zijn zo lekker hier. Doe ik. Het gewoon smaakt prima.
Wij rijden met hun mee terug in zijn eigen busje. Zij komen van een ander eiland, Negros en zijn hier helemaal met de boot naartoe gekomen.
Ik ga even een tukkie doen en om 19:00 spreken wij met Asha en Kiia af dat we gaan eten bij de Mango bar. De Duitser had met drie andere Duitsers afgesproken. Kunnen we met z'n alle aan een tafel.
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik daar heb gegeten, maar ik heb wel weer bier gedronken. Als wij klaar zijn met eten lopen we terug en ik probeer mijn voet in het vers gestoorte beton te drukken, waar hier alle wegen uit bestaan. De Duitser was het perongeluk wel gelukt, toen hij even over de lijn heenstapte op de heen weg. Mij dus niet, het was al te hard.
Het is mijn laatste dag in San Vicente, want ik heb een ticket naar Sabang geboekt.

Donderdag 2 februari.

Ik zou 9:00 opgepikt worden met een mini-van voor Sabang. Maar die gast staat er al om 8:15. Ik weet niet waar het fout ging, maar het lag niet bij mij. Ik denk, je wacht maar, ik zit nu te eten.
Na 20 minuten komt hij weer, ik was nu wel zo'n beetje klaar, maar op mijn eigen tempo. Die gast is me aan het racen. Het is Azie en het is hier lang niet zo druk als op bijvoorbeeld Bali, maar 100 km gaat hij zeker wel. En dat met strakke inhaal manouvres. Onderweg pikken we twee Nederlandse dames op. Zij waren in de buurt van Roxas in een resort voor wat vakantie. Ze moesten in Manilla zijn voor adoptie werk wat zij doen. De een komt uit Utrecht en de ander uit Arnhem. Dat ligt in het oosten legt ze nog uit. (Duh.) Ik kom uit Ede zeg ik. Daar ben ik geboren weet ze me te vertellen. Kleine wereld.
Op een kruising ergens richting Sabang, de andere kant op is naar Puerto Princesa mag ik eruit. Ik moet overstappen op een Big Bus word mij verteld. Ik neem afscheid van de dames, want zij gaan naar Puerto.
De bus komt over een half uur, ga daar maar wachten zegt de beste man. Natuurlijk komt de bus te laat, maar dat geeft niet. Ik koop een Magnum White Almond en een blikje mango sap en ga wachten.
De bus komt en ik zag op een bordje dat het nog zo'n kleine 40 km is. Toch duurt de hele rit wel een uur.
In Sabang aangekomen stap ik samen met een Nederlands stel uit uit Amsterdam. Zij zijn net als ik op de bonnefoie en ik loop maar naar DabDab, een plek om te slapen. Even verderop, dezelfde kant uit zit Blue Bamboo, waar zij hopen plek te vinden. Ik zeg, als hier niks zit, zie ik jullie zo en inderdaad, het is fully booked. Dus ik hun achterna. Zij zijn net bezig met het kiezen van een hut, dus ik zeg, jullie eerst kiezen, dan neem ik de ander. Ik krijg uiteindelijk een aardig hutje met eigen badkamer, wel koude douche, ik haat dat.
Ik boek voor volgende dag gelijk de tour naar de Underground River, zoals bijna iedereen. Daarna loop ik wat over het strand en bij terugkomst neem ik een douche.
Ik bel Manja op via Whatsapp, met een verdomd goede WIFI verbinding (het apparaat moet wel opgeladen zijn blijkt later), om te vertellen hoe het gaat en zij met hun.
's Avonds eet ik een Chicken curry, met weer minimaal aan groenten erin, maar het smaakt best. Het blijft alleen irritant dat ze de kip in stukken hakken en je steeds kleine stukjes moet kluiven.