Naar Legazpi en ook naar Tagaytay

Click Master in Tagaytay, het beste internet cafe tot nu toe. Zelfs een normaal werkend toestenbord.

Zondag 12 Februari.

Het Zweedse stel staat dus vroeg op, zij gaan proberen om de walvishaaien te bekijken. En ik sta dus ook vroeg op, heb alleen niet zo heel veel haast. Ik wil naar Legazpi om Mt. Mayon te bekijken. De perfect gevormde vulkaan, die al duizende mensenlevens heeft opgeeisd.
Na mijn ochtendritueel, met een lekker warme douche, zo bijzonder hier, ga ik ontbijten bij Woodlands zelf. Jim zit er toevallig ook, maar vertekt zo op de scooter.
Als ik gegeten heb, ga ik mijn gare fiets terug brengen en als ik daarna terug loop stopt er een Toyota Vios naast me. Ik loop nog wat door, naar een ander resort, wat een stenen walvishaai in de tuin heeft staan en ik wil mijzelf op de foto zetten met de stenen vis. Dit omdat het ongeveer de grote heeft van de vis die ik had gezien. Kan je een beetje vergelijken als ik weer thuis ben.
De man van de Toyota loopt ook het terrein op en vraagt of hij de foto kan maken en ik vind dat goed. Daarna vraagt hij waar ik naar toe ga en of hij misschien een lift kan aanbieden. Ik zeg dat ik binnen vijf minuten van plan ben om te vertrekken naar Legazpi. Dat komt goed uit, want hij komt daar vandaan en hij heeft net twee Thaise toeristen afgezet in Donsol en moet terug. Ik vraag of hij er echt niks voor hoeft te hebben en hij zegt, nou voor PHP200 vind ik het ook wel goed. Ik ook.
Ik stap bij hem in en rij de laatste 100 meter met hem mee naar Woodlands, waar ik mijn tassen ga halen. Ik betaal mijn nog niet betaalde eten en drinken en check uit.
Dan vertrekken wij. In de auto raken we in gesprek natuurlijk. Zijn engels is redelijk. Ik kan 'm goed volgen in ieder geval. Hij heet Kevin, maar eigenlijk Alvin, iets wat ik dan weer niet mee kreeg wat daar de rede voor was. Hij is gids en chauffeur en doet dit al 16 jaar en vind het een fijn beroep. Hij is 24-uur per dag oproepbaar en heeft geen vrouw meer sinds 5 jaar. Dat in een kleine notendop.
Onderweg neemt hij een binnendoor route en laat hij mij een mooi uitkijkpunt zien richting de baai van Legazpi. Hij verteld dat er een internationale luchthaven komt en dat het drukker op de wegen gaat worden. Legazpi zal dan denk ik ook weer uit zijn voegen groeien als die luchthaven er is.
Kevin, of Alvin zet me keurig af bij Mayon Backpackers en ik betaal en zeg doei en loop naar binnen om te horen of ze nog plek hebben. Hebben ze.
Ik slaap weer in een dorm met twee stappelbedden, waarvan er al een bezet is. Ik dump mijn spullen en ga meteen vragen of ze mijn was kunnen doen, wat hoogst nodig is. Dat doen zij zelf niet, maar er zit een Laundry Shop iets verderop. Daa breng ik mijn was naartoe en ga opzoek naar een scooter. Dit is rampzalig en ik verdoe mijn tijd. Het is haast onmogelijk om een scooter te huren in Legazpi. Mij is het niet gelukt in ieder geval.
Ik heb honger gekregen en ga een keer eten bij Jollibee, een keten uit een westers land, geen idee welke, maar het is hier verdomd populair. je ziet ze net zo vaak als de Mac, of KFC, om maar wat te noemen. Ik bestel maar een menu met de meest aantrekkelijke foto. Ik krijg voor nog geen 4 euro, drinken, een stuk kip (zoals KFC), spaghetti met saus, een ijsje, rijst en een soort mini loempia's o.i.d. Ook krijg ik nog een keer rijst, wat ik blijkbaar dubbel heb besteld. Als ik het grotendeels op heb ga ik terug naar mijn hostel. Daar staat net Jim om in te checken en die slaapt ook nog in dezelfde dorm. Daarbij komt ook Serge, een Amerikaan uit Californie, wat overigens niet bij Amerika hoort, zegt hij. Hij heeft ook een shirt aan met 'Fuck Trump'. Als laatste is het vierde bed wat al gevuld was met een Amerikaanse van Aziatische afkomst. Ik heb er niet mee gepraat, maar ik hoorde haar wel praten, vandaar dat ik weet: Amerika.
De hele dag is een nutteloze dag. Ik kan nergens komen en niemand kan me helpen aan een scooter. Maar Jim heeft er wel een. Ergens in de buurt gevraagd en die mocht hij dan huren van iemand persoonlijk.
Ik zit die dag wat op de PC die ze in het hostel hebben te bloggen en te kijken wat ik na Legazpi en in Legazpi kan doen. Ik wilde in eerste instantie Mt Mayon op hiken, maar dan moet je een gids hebben en dat wil ik gewoon niet. Ik hoorde dat mensen het ook zonder gedaan hebben, tot een zekere hoogste. Of dat mag is een ander verhaal. Dat wil ik dus ook, maar ik moet er wel zien te komen en ik heb geen zin om de moeite te nemen met Jeepney. Ik ga dan maar een All Terrain Vehicle (ATV) tour doen. Ik ga het proberen via FB messenger om in contact te komen met Bicol ATV tours en zowaar krijg ik snel bericht terug. Ze stelt zich voor als Che en gaat het voor mij regelen. Ik zal de volgende ochtend om 8:00 opgehaald worden. Ook vraagt ze me of ik van eten hou? En als er nog wat is, dan mag ik altijd contact met haar opnemen. Ze stelt voor dat ik bij 1st Colonial Grill moet gaan eten (staat op 1 op Tripadvisor zag ik achteraf) en daar de Bicol Express moet nemen. En of ik ook van ijs hou. Ja! Dan moet ik de Sili Icecream nemen. Ik dacht eerst dat ze mij uit eten wilde vragen, omdat het niet zo relevant is, maar dat viel mee, gelukkig. In ieder geval, dat zijn de klassiekers van deze regio wist ik toevallig al, want ik had me al ingelezen hierover en ik wilde dit sowieso proberen. Het eten in de Bicol regio zou beter en meer spicy zijn dan in de rest van de Filipijnen. Dat spreekt mij wel aan. Dus 's avonds gaan Jim en ik op de scooter naar de Pacific Mall om te eten. Het doet een beetje aan als een fastfood restaurant, maar het eten is best lekker. Zo ook de Bicol Express. Maar echt, Filipijns eten kan gewoon niet tippen aan bijvoorbeeld Thais. Maar met dit gerecht komen ze er mee weg. Dan ga ik als toeta de Sili icecream nemen. Het is rozig ijs met pepers erin verwerkt, wat je niet ziet. Het zou ook door kunnen gaan als aardbeien ijs. Op de menukaart staan levels 1 tot 3 en dan komt level volcano. Volcano was me onopgemerkt gebleven, dus ik neem level 3, want ik kan heet eten vind ik. Maar ik ben blij dat ik volcano niet had genomen, want het is net of je een peper eet, waar je meestal eerst op kauwt, nnu is het alleen ijs en komt meteen in je keel en alles brand van het puntje van m'n tong tot in mijn keelgat. Het was wel lekker.
Jim en ik rijden terug en stoppen nog bij 7-Eleven en halen allebei een biertje. Dat drinken we op in het hostel en ik tik weer wat op mijn blog 's avonds laat.
's Nachts word ik wakker van de darm krampen omdat het Sili ijs zich een weg naar buiten baant. Ik heb dit ooit eerder meegemaakt met te veel peper op. Branderig gevoel zeg...


Maandag 13 februari.

Ik word om 8:00 opgehaald met een scooter. Ik ben benieuwd vandaag. Het is een half uur rijden en daar aangekomen moet ik een en ander ondertekenen. Ik ga de Black Lava trail doen bij Mt. Mayon. Ook ben ik de enige, wat ik wel jammer vind. Altijd leuk nieuwe mensen te ontmoeten. Degene die me ophaalde rijd ook mee met mij. Ik zeg dat het voor het eerst wordt dat ik op zo'n apparaat ga rijden, maar hij zegt als je een scooter kan rijden, kan je dit ook. En inderdaad, het stelt weinig voor. Het is wel pittig voor je armen om te rijden door het grove landschap en het stuur recht te houden. Wij rijden door het water, een dorpje en door rotzig landschap waarbij ik enkele rotsen zie die zo groot als een Smart zijn. Wat een enorme kracht komt er toch uit zo'n vulkaan. De omgeving doet zwart aan. Het lijken wel een soort rivieren te zijn geweest die droog staan. Of zou hier de lava door heen gekomen zijn? Ik zie ook dat er overal mensen bezig zijn met afgraven van de grond en het zeven. Het wordt daarna opgehaald met vrachtwagens, misschien is het voor de bouw? Ik vraag ernaar en krijg een onduidelijk antwoord. Dus...
Eenmaal bij de lava wall aangekomen, loop ik met een andere man mee naar boven. Het is inderdaad een grote muur met brokken lavagesteente. We klimmen omhoog en ik zie een helicopterplatform? Op dat na, moet ik aan Lanzarote denken, maar dan in het klein en met een echte grote vulkaan op de achtergrond. Ik laat wat foto's van mezelf maken met Mayon op de achtergrond, maar helaas heeft Mayon geen om zich voor de tweede dag op rij zichzelf geheel bloot te geven.
De man vraagt of ik de zip-line wil doen, wat me wel leuk lijkt. Als ik dat gedaan heb, moet ik hier PHP300 voor betalen. Heb ik wat gemist? Nou ja, ik wilde het toch al een keer doen.
Daarna gaat de rit terug over dezelfde route. Mijn gids van de heenweg neemt mijn camera weer over (wat hij op de heenweg ook deed) en maakt weer op strategische punten foto's van mij. Op een gegeven moment gaat hij filmen terwijl hij rijdt, door het water en alles en het enige wat ik kan denken is, laat mijn camera niet vallen. Dat gebeurd gelukkig niet.
Bij terugkomst fris ik me wat op en wil ik terug, maar dit kost ineens PHP150, wat ik wel vreemd vind, omdat ze je wel gratis ophalen.
Al met al duurde het maar twee uur. Mij was verteld van afhankelijk hoe snel je bent je er 2 1/2 tot 3 uur over doet. Ik vond het een beetje tegen vallen, had er meer van verwacht. Ik ben dus snel klaar en terug bij mijn hostel, waar ik nog steeds en nooit een scooter zal huren.
Ik heb trek en ik loop Jim weer tegen het lijf en hij heeft net bij Chachi's Kitchen gegeten, wat hij op Tripadvisor had gezien. Ik daar naartoe.
Het is echt een soort veredeld schuurtje, wel gezellig, waar wat pannen uitgestald staan met gerechtjes (wat je meer ziet in de Filipijnen) en daar kan je uit kiezen. Normaal loop ik hier zo voorbij.
Ik neem iets met Beef en rijst, met aardappels. Daarbij drink een mango lassi. Het smaakt heerlijk inderdaad! En de mensen zijn zo enorm aardig. Het is een prettige plek. Ook raak ik in gesprek met de vrouw naast me aan de andere tafel. We hebben het over de mango's hier en dat ze ze wat zuur vind. Ik vertel haar dat ik nog nooit zulke goede mango's gegeten heb. Ze komt met wat tips, omdat ik haar vertel dat ik niet goed weet wat ik na Legazpi moet doen. Ze komt van origine uit Legazpi, vandaar. Haar tips negeer ik uiteindelijk, want 's avonds boek ik een vliegticket naar Manilla.
Na het eten loop ik naar de Pacific Mall, wat ongeveer twee kilometer is. Daar koop ik Banana Boat zonnebrand en bodywash, want die is op. Ik probeer een tricycle terug te regelen, maar dat gaat niet zo eenvoudig. Ik zeg dat ik naar Mayon Backpackers wil, of hij dat ook kent en de chauffeur kijkt me glazig aan en zegt No en rijdt langzaam weg. Dat was me gister ook al overkomen. Wat hebben die gasten??
Ik probeer het nog een keer, maar nu met Maps.me aan, zodat ik gelijk kan laten zien waar het hostel ligt. Dit is een goedsprekende engels pratende tricycledriver, maar hij kent het niet. Toch wil hij wel rijden, als ik de navigatie maar aanhoud. Binnen het centrum zou het ritje PHP40 moeten kosten weet ik, dus ik bied 50 en daar gaan we. Bij het hostel geef ik hem zelfs PHP60, wat net iets meer is dan euro. Hij blij.
Jim en ik gaan weer samen uit eten, dit maal bij Smalltalk Cafe. Bij binnenkomst ziet het er alleraardigst uit. Ik bestel iets met knoflookvis en het smaakt best aardig. Na het eten rijden we terug op de scooter en ga weer op de PC van het hostel. Er is toch weinig te doen. Ik bestel voor Valentijns dag (arghh) voor Manja een bos bloemen, die de volgende dag bezord kunnen worden en ik blog weer verder. Ook regel ik de eerder genoemde ticket naar Manilla. Vandaaruit wil ik naar Tagaytay met de bus naar de Taal Volcano. Het is dan al 24:00 uur en ik ben als enige nog op. Naar bed.


Dinsdag 14 februari.

Uislapen vandaag? Dacht het niet. Serge vertrekt vandaag en staat om 6:30 te pakken. Ook schijnt er veel licht door de ramen, waardoor ik eigenlijk al weer klaar wakker ben. Tijd om te douchen. Het gratis ontbijt is zoals zo vaak op de Filipijnen, rijst, banaan en dit keer vis. Het is sterk van smaak en ik krijg het niet helemaal op. Niet in de ochtend tenminste. Ik ga nog even op het dakterras kijken, want Mayon laat zich wat beter zien. Ik kan zelfs even een glimp door de wolken van de top zien. Wat een mooie impulsante vulkaan ben je toch.
Iedereen vertrekt uit de dorm en Jim en ik zeggen elkaar gedag. Serge is er al vandoor. Ik betaal mijn restant en check uit. Ik drink onderweg een Cobra op (soort Red Bull) en regel een tricycle naar de luchthaven. Daar staat Serge voor me, maar we hebben weinig meer gezegd, zijn vliegtuig komt redelijk snel. Ik kan nog twee uur wachten.
Mijn vlucht van 12:10 komt net iets te laat, maar dat geeft niks na de laatste keren met CebuPacific. In het hostel had ik nog aan een Pinoy gevraagd, die Manilla kent, waar ik de bus moet pakken. Hij verteld me Pasay bus terminal en daar neem je de taxi naartoe. Duurt ongeveer 15 minuten. Ik haal mijn tas van de bagage band en loop naar buiten en er word meteen gevraagd waar ik heen ga. Tagaytay, nou voor 2500 wil hij me wel rechtstreeks brengen. Ik neem de bus en en de gele Airport taxi zeg ik. Die heeft een meter.
Als ik instap bij de gele taxi begint hij ook, waar wil je naartoe, wat normaal is, maar hij zegt, ik kan je ook rechtstreeks brengen. Ze willen allemaal wat verdienen. Hij zegt 1500. Nee, ik neem de bus wel. Dan wordt het al wat lager en uiteindelijk belandt het bedrag op 1100. Natuurlijk veel duurder dan de bus, maar hij zet me voor de deur af. De hele rit duurt uiteindelijk bijna 3 uur. Want wat is het druk om Manilla uit te komen. Amsterdam lijkt er een druk dorp bij. Ze rijden hier ook aardig gestoord.
Eenmaal aangekomen, we konden het niet meteen vinden (Mountain Breeze hostel), want het staat verkeerd aangeven op Maps.me, check ik in en word naar mijn dorm van vier bedden gebracht. Hier slaapt een oudere vrouw en een Filipijns stel. Overigens, het hele hostel slapen Filipijnen en ik ben de enige westerling. Jammer. Ik had gehoopt om met wat gasten een boot te kunnen huren om de volgende dag naar de Taal vulkaankrater te kunnen.
Het hostel ziet er in ieder geval wel gezellig uit en is schoon. Ook is er een warme douche!! En de WIFI is heel prima als niet iedereen tegelijkertijd erop zit. Ik loop wat rond in de avond op zoek naar voedsel en zie dan pas de bus aankomen vanuit Manilla. Scheelt toch iets.
Ik ga eten bij Papa Prito, waar ik eerst naar Hawiian BBQ wilde, wat gewoon als een hamburger tent klinkt, maar het ziet er mij iets te 'fancy' uit in mijn backpack klofje en besluit het maar niet te doen.
Papa Prito ziet er wat schreeuwerig uit, maar boven kan je best leuk zitten, jammer dat het hier zo keihard waait. En dus ook binnen, want het is deels open. Het eten smaakt eigenlijk wel lekker en ik bestel nog wat. Ik zit dan hartstikke vol voor weinig en ga terug, ik ben moe.
In bed vouw ik mijn dekkentje uit en wat is dat voor een vod. Nou ja, het is schoon hoor, maar het is zo licht en klein. Ik kan er niks mee. Gelukkig heb ik nog een linnenslaapzakje van de Xenos. Verder ligt die oude vrouw behoorlijk te snurken en is de kamer zeer gehorig. Ik kan de familie Filipijn in de kamer naast me horen alsof ze naast mij zitten. Ook daar heb ik gelukkig dure oordopjes voor gekocht en zo probeer ik te slapen.


Woensdag 15 februari 1.0

De laatste dagen gaan in. Vanavond moet ik een plekje zien te bemachtigen bij het inchecken van mijn vliegticket.

Eindelijk uit geslapen, maar niet lekker geslapen :(
Iedereen is al wakker uit de dorm en die ouwe komt net onder de douche vandaan. Dus ik wil, maar het is alweer bezet. Er zijn namelijk maar twee doucheruimtes, voor heel wat kamers, waar best wat mensen in kunnen.
Mijn beurt is daar en ik ga warm douchen. De bedoeling is straks om naar de vulkaan te gaan. Het zal wel weer een dure dag worden, aangezien ik die boot alleen moet regelen. Ik loop het terrein af en word onmiddelijk aangesproken door een tricycledriver. Hij heeft zijn eigen boot en bla bla. Voor 1900 in totaal kom ik op dat eiland. 2 x 300 voor de rit van twee x een half uur van en naar de boot en dan nog 1300 voor de boot. Dat is dan ongeveer 36 euro. Ik las in de Lonely Planet dat een boot huren tussen de 1200 en 1800 mag kosten, dus ik dacht dat ik wel goed zat. Hij vroeg eerst 1500 overigens.
De bootrit naar het eiland is ruig, maar wij hebben wind mee. Het waait zo hard er zijn veel golven. Ik wist toen al dat ik op de terugweg zeiknat ging worden. Daar aangekomen moet ik 100 pesos 'fee' betalen om naar boven te komen. Er word een gids aangeboden en of ik met dat zielige paard wil, maar ik kan dit zelf. Het waait en het waait, maar ik ben in een half uur boven. Het uitzicht is schitterend. Het is een meer in een eiland, in een meer op een eiland. Het binnenste meer is de krater en je ziet beneden nog hier en daar stoom. De vulkaan is nog steeds actief en heeft in 1911 zijn laatste uitbarsting gehad. Ik ben er als een van de eerste toeristen en het is lekker rustig. Ik neem foto's en hang wat rond. Er wordt mij aangeboden voor geld om een golfbal in het meer te slaan. Ben je gek of zo? Dus in dat meer liggen al honderden ballen, zoniet duizend? Lekker voor het milieu. Als ik ermee klaar ben is het al aardig druk en wanneer ik naar beneden loop, komen kuddes paarden met toeristen op hun rug. Het zijn vooral Koreanen en Pinoys. Hoe verder ik beneden kom hoe lichter de huid wordt van de mensen op het paard. Het worden nu vermoed ik Russen en Israeli's.
Mijn bootman staat op me te wachten en we gaan terug. Eerst moet ik de man nog 50p pesos betalen omdat hij het in/uitstapplankje klaarzet en ook de boot het water in duwt. Ze zijn er hier gek op om je te laten betalen.
De terugrit is zoals verwacht ruig. Edwin de bootman geeft mij een plastic zijl om over me heen te doen. Het heeft geen zin. Ik word voor 80% nat, zolang mijn tas maar niet nat wordt. Daar zit mijn camera in. De golven lijken soms tegen de twee meter en Edwin moet soms inhouden met de snelheid. Toch kwakt die boot soms behoorlijk op het water. Ik ben na ruim een half uur blij dat we aan de kant zijn. Ik ben eerder dan afgesproken met Jerry, mijn tricycledriver en Edwin belt hem. Hij is nog druk en Edwin brengt me weg. Als ik bij het hostel ben zie ik dat de Filipinos weg zijn uit mijn kamer en vervangen worden door drie Duitsers. Ik kleed me om en hang mijn broek buiten op om te drogen. Ik ga daarna wat eten. Ik had nog steeds niet ontbeten. Ik eet iets met varken en groenten en een bami-achtig iets. En als ik klaar ben zit ik te doen wat ik nu doe, bloggen. En de dag is nog niet afgelopen en dus kan ik verder nergens over berichten. Ik heb alles ingehaald. Ta-da!!