Cebu-Bohol-Donsol
Blijf op de hoogte en volg Jeoffrey
12 Februari 2017 | Filipijnen, Panglao
Maandag 6 Februari.
Bohol Coco Farm.
Vroeg op, weer. Ik heb de gehele vakantie weinig uitgeslapen.
Ik wil optijd de ferry halen, maar ik zal dit kamertje wel even missen.
Een taxi zet net iemand af en ik wenk hem of ik mee kan.
Hij zet me af bij Pier 1, er zijn er vier geloof ik, waar ik de maatschappij OceanJet neem. Betalen, geloof PHP600 voor de ticket. Naar binnen, betalen omdat ik het eiland verlaat. Daarna betalen voor mijn rugtas. Ze zijn er gek op om over 'fee' voor te vragen.
De reis zou 1 uur en 40 minuten duren, maar het worden er twee. dat is niet erg natuurlijk.
Ik wacht op mijn rugzak tot die van boord is en ga opzoek naar een tricycle. Eerst word je gebombardeerd met mensen die je tours, mini-vans en nog het een en ander, willen verkopen. Wil ik niet.
De tricycleman begint zelf handig met afdingen bij PHP200 en maakt er al snel 300 van. Ik lach daar wat om en zeg dat hij net 200 zei. Dan maar 250. Dat schijnt ook wel een normale prijs te zijn.
Wij hebben een heel gesprek en hij heeft niet veel klanten vandaag. Soms tien en soms als vandaag.
De rit duurt ongeveer een half uur en dan ben ik bij mijn nieuwe plek, Bohol Coco Farm. Bij aankomst ziet het er al gezellig uit qua interieur. Restaurant, hangmatten, tv voor wie wil. Gewoon prettig.
Ik wordt naar mijn dorm begeleid en daarna vraag ik meteen of zij een scooter kunnen regelen voor me. Dat kan, ze hebben een heel eigen scooter park (ik telde er maar liefst 24). Ik kreeg een Honda Beat, niet zo'n hele goeie, maar het kan remmen en sturen. En het geeft ook licht in het donker.
Ik had niks gegeten en bestel een fruit salade. Je hoeft niks meteen te betalen, alles mag op de rekening. Ik moet zeggen dat de keuken van het hostel echt niet slecht is. Ik heb er geregeld eten besteld.
Ik ga op de scooter zelf naar de Chocolate Hills toe. Ik zie onderweg de Tarsier, die schattige primaten, die in een boom zijn 'geplakt' voor de toeristen. Ze zijn er niet zelf ingeklommen denk ik. Het doet niet echt natuurlijk aan, maar alles voor de toeristen. Ook rijd ik nog door de Man Made Forest. Een stel hoge bomen, maar het is een pitoresk plaatje met de lichtval en bochtige weg erdoor heen. De gehele route trouwens van bijna twee uur is een mooie route.
Later bij terugkomst, als ik naar mijn dorm loop zit daar Gervee. Hij is ook net aangekomen. Hij komt uit Australie, maar heeft Filipijnse ouders. Met hem trek ik onder andere op de aankomende dagen.
We hebben 's avonds afgesproken met Arthur (een Spanjaard, ook uit de dorm) op Alona Beach, waar we met een tricycle naartoe gaan. Niet de scooter, in geval er gedronken wordt. Maar we kunnen hem niet vinden en drinken zelf maar een halve liter Red Horse en als we die op hebben, gaan maar weer terug.
In de gezamelijke ruimte, of het restaurant, daar zitten meestal mensen, zo ook Alain, Jessica en Anna (uit respectiefelijk Fr, D, D).
We drinken er een biertje mee en spreken met z'n allen af dat de dames ons morgen wakker maken voor de zonsopkomst.
Dinsdag 7 Februari.
5:30 worden wij wakker gemaakt. Slaapdronken en ongewassen, stinkend uit mijn mond sta ik op en kleed me snel aan. Ik zie Arthur slapend met een Filipijnse naast m liggen. Later verteld hij dat hij een kater heeft en erg dronken was.
We gaan op de scooter, ik met Gervee achterop en Alain neemt Anna en Jessica mee. Het is heel normaal hier om met z'n drieen op de scooter te zitten natuurlijk.
Ik neem wat foto's en we zitten wat op het strand. Eerlijk, ik vind een zonsondergang meestal wat mooier (behalve die op Bali toen met Manja en Indi).
Wij gaan terug naar het hostel en gaan ontbijten, wat inclusief is. Veelal een banaan met rijst, iets anders en wat bladeren. Smaakt prima hoor.
Na dit gaan we terug naar het strand, waar het inmiddels gloeiend heet is geworden door de zon. We zoeken een plekje in de schaduw. Het is een mooi stand, Libaong White Beach genaamd. Totaal niet druk, heerlijk warm water, alleen erg ondiep, maar dat is prima. Er zijn wat zeeegels, waar Jessica in staat met haar grote teen.
Er komt ook nog een man op een fiets die ijs verkoopt voorbij en ik bestel er twee voor mezelf. We blijven wel tot drie uur op het strand en dan is het toch wel tijd om terug te gaan. Alain die gaat naar Boracay die avond en moet nog het een en ander voorbereiden.
Als we 's avonds afscheid van hem hebben genomen eten we bij het hostel. Inmiddels was er een Amerikaan aangekomen en een Nederlander, King genaamd, uit South-Carolina en Mark uit Rotterdam (eigenlijk Abcoude). King is een echte bier drinker en als hij eenmaal begint stopt hij niet, vertelde hij. Voor een goede BBQ moet ik echt een keer naar South-Carolina.
Wij gaan met z'n allen een potje UNO spelen, wat al snel uitmond in een belachelijk (grappig) spel. Idiote regels en bier drinken erbij. Geweldig is het!
Later gaan we naar het strand om een vuurtje te stoken, maar alles is nat en eigenlijk is iedereen te moe. Ik val in slaap op een strand stoel van een resort en ik was niet de enige volgens mij, maar King die heeft zich uitgekleed en rent de zee in. Hij wil Anna in het water gooien, waar ze weinig trek in heeft en gelukkig geeft hij daar gehoor aan. Hij komt langs mij oprennen met z'n blote piemel net op het moment dat ik mijn ogen open deed. Even schrikken.
Gelukkig gaan we terug, ik had het wel gehad. Maar King niet, die pakt bezopen de scooter om naar een lokaal feest te rijden. Het geluid kan je op afstand horen, het klinkt als een volwaardige houseparty wat bas tonen en tempo betreft. Ik was graag mee gegaan, zij het niet dat ik echt moe ben. Ik ga slapen.
Trouwens, CebuPacificAir heeft weer een tijd gecanceld, waarbij ik gebeld zou worden. Dit was uiteindelijk niet te verstaan. Wat een gekloot van deze maatschappij. Gelukkig weet mijn persoonlijk reisbureau in nood mij te helpen vanuit Nederland, door naar CebuPacific te bellen. Dank je Manja. Zo kwam alles weer goed (dacht ik toen nog).
Woensdag 8 februari.
We zijn vandaag vroeg op. Jessica en Anna vertrekken naar hun volgende bestemming en die zeggen we gelijk doei.
Wij nemen ontbijt en ik neem een koude douche. Wij hebben plannen om naar de pool cave (Cabagnow geheten) te gaan in de buurt van Anda, wat aan de andere kant van het eiland ligt. Dit is al gauw drie uur heen.
Gervee durfde de dag ervoor nog niet op een scooter te rijden, maar vandaag heeft hij het door. We gaan met z'n drieen (Gervee, Mark en ik) met gemiddeld 70 of misschien wel 80 KM naar onze bestemming. Soms zelfs 100 km. Fijn die 125cc scooters!
De route langs de kust is een mooie route. Onderweg stoppen we bij een markt en kopen wat mango's en bananen van een hele aardige mevrouw. Gervee spreekt de taal (Tagalog), wat ook nu weer heel vaak mooi uit komt. We stoppen langs de weg, waar we alles opeten. Ik had zelf ook nog wat broodjes gehaald.
Na de rit komen we aan in Anda en al snel wordt de pool cave aangegeven. Het kost natuurlijk wat geld (PHP50), maar daarvoor word het wel schoon gehouden.
Het is eigenlijk best een mooie plek. Gat in de grond met blauw helder water, wat via ondergrondse gangen hier terecht komt. Vanaf de kant springen we erin, zeker een meter of vier.
Er zijn meer van dit soort plekken en we zoeken er nog een op. De locatie is prachtig, maar er ligt een hoop rotzooi en veel kapotte flessen. Veel glas dus. Deze is gratis en wordt niet onderhouden. Zonde dat ze zo veel zooi maken. De rotsten zijn ook enorm scherp, dus slippers aan houden!
Op de terugweg stoppen we ergens in een dorp langs de kant van de weg. Hier zit de 'keten' Angel's, die hamburgers bakt. Maar ook een Footlong hotdog en een Hungarian Sausage. Van de hamburgers krijg je er zelfs twee voor de prijs van een. En het kost geen drol.
Mark heeft daar zijn liefde gevonden in de vorm van een vrouw van 56 die eerst honing probeerde te slijten. Ze begint van alles te vragen aan hem. Maar vooral of hij bij haar thuis komt. Gewoon, slapen zegt ze (mijn bier smaakt gewoon vies als ik eraan denk). Als we onze bestelling hebben geeft Gervee een hamburger aan haar en aan een andere man die daar staan (vier voor twee). Erg aardig van hem.
Wanneer we klaar zijn met eten op de stoep, vertrekken we weer richting huis. Mark zegt tot ziens tegen zijn vriendin en zij zal nog steeds op haar onbeatwoorde liefde moeten wachten.
In de avond gaan we naar Alona Beach met een aantal jongens van het hostel. Ik heb al niet heel veel trek om te drinken en dat is maar goed ook. Ik had een sisha (waterpijp) besteld en een cocktail, wanneer een dronken Filipino een graai neemt uit het bakje popcorn van iemand van ons. Gervee zet het aan de kant en om het kort te houden, die vent wil matten. Eigenlijk komen er allemaal loze woorden uit hem, maar hij blijft stront vervelend tegen Gervee. Die opstaat en geen zin in dat gezeik heeft en zich afvraagt wat hij verkeerd deed. Niks natuurlijk, maar die man was beledigd op een of andere manier. Gelukkig komt de grote Zweedse eigenaar tussen beide en word de dronkaard naar een ander plekje geleid om even met m te praten. Maar hij wordt niet de zaak uit gezet, wat merkwaardig is. Even later komt die vent weer op de leuning van Gervee zitten, maar valt in slaap en valt in de zitting van Gervee's stoel. Dat wordt gezien en eindelijk wordt hij verwijderd. Niet veel later met een andere dronken gast die van de trap valt van twee treden. Als we naar het hostel gaan ligt de ene gast languit met z'n bek in het zand op het strand en de Filipino die wilde vechten zit op een stoel te slapen onderuitgezakt. Dus...
Donderdag 9 februari.
Bohol 2.0 vandaag voor mij.
Het weer was niet zo mooi en ik wilde eerst wat voor mezelf gaan doen. Ik wilde kijken of Tagbilaran leuk is. Nou, er is weinig aan.
Gervee en ik hebben nummers uitgewisseld en hij stuurt een bericht dat hij samen met Mark naar Tagbilaran komt. Zij gaan vandaag naar de Chocolate Hills. In Tagbilaran heeft hij afgesproken met Fabian, die daar in een hotel zit en hij kent van Boracay. Ik krijg door gestuurd welk hotel en via Maps.me rijd ik er vast naartoe. Daar ga ik vast wat eten op de hoek tot ze er zijn. Als we er allemaal zijn, eten zij ook gelijk wat. Ik heb niks te doen en beslis dat ik maar meega.
Dan gaat de trip beginnen. Ik heb 'm al gereden, maar we willen de zonsondergang zien bij de Chocolate Hills. Bij de Tarsiers blijf ik buiten wachten.
Na de rit komen we bij de Chocolate Hills, op dit tijdstip is er bijna niemand meer, wat goed is voor de foto's. Ook het licht is mooi dit keer. Fabian is hobby fotograaf, dus die geniet sowieso.
Tijd om terug te gaan, want het wordt al donker en het is ook nog twee uur rijden. Onderweg stoppen we voor wat streetfood en nemen wat kippenvoet en nog iets met kip en iets met varken. Daar vraagt Gervee waar we Balot kunnen krijgen en er word verteld dat het bij het marktje kan even verderop.
We vinden iemand en eindelijk kan ik het proberen. Gervee legt uit hoe het moet. De onderkant tik je kapot en pel je iets af zodat je het vocht eruit kan zuigen. Daarna pel je het ei helemaal af en komt het gedrocht tevoorschijn. Ik zucht een keer en zet mijn knop weer om. Gervee gaat eerst, want die heeft het vaker gegeten met zijn Pinoy achtergrond. Dan Mark en dan ik. Fabian durft het niet aan. Wat azijn en wat zout en hap-hap, opgegeten. Het smaakt gewoon naar eigeel van een gekookt ei. Niks mis mee eigenlijk en dat voor PHP20.
Ik ben de volgende dag nòg trots op mezelf.
Bij terugkomst spreekt Gervee twee nieuwe meiden aan. Tessa uit New York en Amelia uit Spanje. Hij nodigt ze mee uit of ze zin hebben om mee te eten op Alona Beach. Ze zijn duidelijk moe van de reis, toch gaan ze mee. We zijn veel te laat daar en de restaurants zijn al aan t sluiten op een na. Omdat dit onze laatste dag is dat we elkaar zien wilden we eigenlijk goed eten, verse vis het liefst. Maar alles is al weg en opgeruimd. Bij het laatste restaurant hebben ze nog vier visjes over.
Dit wordt een ranzig gercht. De vis is bijna alleen maar graat de kip is vies, net als de patat. En bediening laat ook te wensen over. Helaas...
We zijn blij dat we weg kunnen.
Iedereen moet de volgende ochtend vroeg op, maar ik als eerste. Ik ga op tijd naar bed. Mijn wekker staat op 6:30.
Vrijdag 10 februari.
Ik neem afscheid en maak Mark en Gervee daarvoor wakker, als afgesproken. Ik neem een bestelde tricycle naar de luchthaven voor mijn vlucht van 10:15, die anders zonder gecanceld te zijn om 7:55 was.
Dat gaat nog redelijk vlot allemaal en de vlucht via Manilla gaat optijd.
Op Manilla heb ik tijd over mijn lunch is dimsum met haaienvin. Ik struin wat rond en pin wat geld, want in Donsol (uiteindelijke bestemming die dag) zit geen pinautomaat.
Wat blijkt, ik heb twee uur vertraging. Nadat de vlucht al van tijd veranderd is kan dit er ook nog bij. Ik ben niet blij.
Ik land tegen achten en er is tegen die tijd nog weinig vervoer rechtstreeks te krijgen. Ik vraag aan een mini-van chauffeur wat hij er voor moet hebben voor de rit van Legazpi (waar ik ben geland) naar Donsol. PHP1500. Daar was ik al bang voor op dit tijdstip. Een rugzaktoerist die geen kant op kan, tenzij hij met omwegen en tricycals naar zijn bestemming wilt. Ik zeg dat ik even verder kijk. Ik kom uiteindelijk via een andere man een taxi tegen. Die man van de taxi vraagt wat hij (de man van de mini-van) wilt hebben, terwijl die vent erbij staat. 1500 zeg ik, doe jij het voor 12? Uiteindelijk doet hij het voor 1300 pesos en de mini-van chauffeur kijkt pissed.
Ander halfuur duurt de rit ongeveer en tegen 21:15 kom ik eindelijk aan bij Woodland resort. Ik krijg een gedeelde kamer met drie bedden, waar gelukkig niemand slaapt, voor mezelf. Met warme douche!
Ik eet een bord patat en drink een Sprite en ga daarna slapen.
Wat een kutdag.
Bohol Coco Farm.
Vroeg op, weer. Ik heb de gehele vakantie weinig uitgeslapen.
Ik wil optijd de ferry halen, maar ik zal dit kamertje wel even missen.
Een taxi zet net iemand af en ik wenk hem of ik mee kan.
Hij zet me af bij Pier 1, er zijn er vier geloof ik, waar ik de maatschappij OceanJet neem. Betalen, geloof PHP600 voor de ticket. Naar binnen, betalen omdat ik het eiland verlaat. Daarna betalen voor mijn rugtas. Ze zijn er gek op om over 'fee' voor te vragen.
De reis zou 1 uur en 40 minuten duren, maar het worden er twee. dat is niet erg natuurlijk.
Ik wacht op mijn rugzak tot die van boord is en ga opzoek naar een tricycle. Eerst word je gebombardeerd met mensen die je tours, mini-vans en nog het een en ander, willen verkopen. Wil ik niet.
De tricycleman begint zelf handig met afdingen bij PHP200 en maakt er al snel 300 van. Ik lach daar wat om en zeg dat hij net 200 zei. Dan maar 250. Dat schijnt ook wel een normale prijs te zijn.
Wij hebben een heel gesprek en hij heeft niet veel klanten vandaag. Soms tien en soms als vandaag.
De rit duurt ongeveer een half uur en dan ben ik bij mijn nieuwe plek, Bohol Coco Farm. Bij aankomst ziet het er al gezellig uit qua interieur. Restaurant, hangmatten, tv voor wie wil. Gewoon prettig.
Ik wordt naar mijn dorm begeleid en daarna vraag ik meteen of zij een scooter kunnen regelen voor me. Dat kan, ze hebben een heel eigen scooter park (ik telde er maar liefst 24). Ik kreeg een Honda Beat, niet zo'n hele goeie, maar het kan remmen en sturen. En het geeft ook licht in het donker.
Ik had niks gegeten en bestel een fruit salade. Je hoeft niks meteen te betalen, alles mag op de rekening. Ik moet zeggen dat de keuken van het hostel echt niet slecht is. Ik heb er geregeld eten besteld.
Ik ga op de scooter zelf naar de Chocolate Hills toe. Ik zie onderweg de Tarsier, die schattige primaten, die in een boom zijn 'geplakt' voor de toeristen. Ze zijn er niet zelf ingeklommen denk ik. Het doet niet echt natuurlijk aan, maar alles voor de toeristen. Ook rijd ik nog door de Man Made Forest. Een stel hoge bomen, maar het is een pitoresk plaatje met de lichtval en bochtige weg erdoor heen. De gehele route trouwens van bijna twee uur is een mooie route.
Later bij terugkomst, als ik naar mijn dorm loop zit daar Gervee. Hij is ook net aangekomen. Hij komt uit Australie, maar heeft Filipijnse ouders. Met hem trek ik onder andere op de aankomende dagen.
We hebben 's avonds afgesproken met Arthur (een Spanjaard, ook uit de dorm) op Alona Beach, waar we met een tricycle naartoe gaan. Niet de scooter, in geval er gedronken wordt. Maar we kunnen hem niet vinden en drinken zelf maar een halve liter Red Horse en als we die op hebben, gaan maar weer terug.
In de gezamelijke ruimte, of het restaurant, daar zitten meestal mensen, zo ook Alain, Jessica en Anna (uit respectiefelijk Fr, D, D).
We drinken er een biertje mee en spreken met z'n allen af dat de dames ons morgen wakker maken voor de zonsopkomst.
Dinsdag 7 Februari.
5:30 worden wij wakker gemaakt. Slaapdronken en ongewassen, stinkend uit mijn mond sta ik op en kleed me snel aan. Ik zie Arthur slapend met een Filipijnse naast m liggen. Later verteld hij dat hij een kater heeft en erg dronken was.
We gaan op de scooter, ik met Gervee achterop en Alain neemt Anna en Jessica mee. Het is heel normaal hier om met z'n drieen op de scooter te zitten natuurlijk.
Ik neem wat foto's en we zitten wat op het strand. Eerlijk, ik vind een zonsondergang meestal wat mooier (behalve die op Bali toen met Manja en Indi).
Wij gaan terug naar het hostel en gaan ontbijten, wat inclusief is. Veelal een banaan met rijst, iets anders en wat bladeren. Smaakt prima hoor.
Na dit gaan we terug naar het strand, waar het inmiddels gloeiend heet is geworden door de zon. We zoeken een plekje in de schaduw. Het is een mooi stand, Libaong White Beach genaamd. Totaal niet druk, heerlijk warm water, alleen erg ondiep, maar dat is prima. Er zijn wat zeeegels, waar Jessica in staat met haar grote teen.
Er komt ook nog een man op een fiets die ijs verkoopt voorbij en ik bestel er twee voor mezelf. We blijven wel tot drie uur op het strand en dan is het toch wel tijd om terug te gaan. Alain die gaat naar Boracay die avond en moet nog het een en ander voorbereiden.
Als we 's avonds afscheid van hem hebben genomen eten we bij het hostel. Inmiddels was er een Amerikaan aangekomen en een Nederlander, King genaamd, uit South-Carolina en Mark uit Rotterdam (eigenlijk Abcoude). King is een echte bier drinker en als hij eenmaal begint stopt hij niet, vertelde hij. Voor een goede BBQ moet ik echt een keer naar South-Carolina.
Wij gaan met z'n allen een potje UNO spelen, wat al snel uitmond in een belachelijk (grappig) spel. Idiote regels en bier drinken erbij. Geweldig is het!
Later gaan we naar het strand om een vuurtje te stoken, maar alles is nat en eigenlijk is iedereen te moe. Ik val in slaap op een strand stoel van een resort en ik was niet de enige volgens mij, maar King die heeft zich uitgekleed en rent de zee in. Hij wil Anna in het water gooien, waar ze weinig trek in heeft en gelukkig geeft hij daar gehoor aan. Hij komt langs mij oprennen met z'n blote piemel net op het moment dat ik mijn ogen open deed. Even schrikken.
Gelukkig gaan we terug, ik had het wel gehad. Maar King niet, die pakt bezopen de scooter om naar een lokaal feest te rijden. Het geluid kan je op afstand horen, het klinkt als een volwaardige houseparty wat bas tonen en tempo betreft. Ik was graag mee gegaan, zij het niet dat ik echt moe ben. Ik ga slapen.
Trouwens, CebuPacificAir heeft weer een tijd gecanceld, waarbij ik gebeld zou worden. Dit was uiteindelijk niet te verstaan. Wat een gekloot van deze maatschappij. Gelukkig weet mijn persoonlijk reisbureau in nood mij te helpen vanuit Nederland, door naar CebuPacific te bellen. Dank je Manja. Zo kwam alles weer goed (dacht ik toen nog).
Woensdag 8 februari.
We zijn vandaag vroeg op. Jessica en Anna vertrekken naar hun volgende bestemming en die zeggen we gelijk doei.
Wij nemen ontbijt en ik neem een koude douche. Wij hebben plannen om naar de pool cave (Cabagnow geheten) te gaan in de buurt van Anda, wat aan de andere kant van het eiland ligt. Dit is al gauw drie uur heen.
Gervee durfde de dag ervoor nog niet op een scooter te rijden, maar vandaag heeft hij het door. We gaan met z'n drieen (Gervee, Mark en ik) met gemiddeld 70 of misschien wel 80 KM naar onze bestemming. Soms zelfs 100 km. Fijn die 125cc scooters!
De route langs de kust is een mooie route. Onderweg stoppen we bij een markt en kopen wat mango's en bananen van een hele aardige mevrouw. Gervee spreekt de taal (Tagalog), wat ook nu weer heel vaak mooi uit komt. We stoppen langs de weg, waar we alles opeten. Ik had zelf ook nog wat broodjes gehaald.
Na de rit komen we aan in Anda en al snel wordt de pool cave aangegeven. Het kost natuurlijk wat geld (PHP50), maar daarvoor word het wel schoon gehouden.
Het is eigenlijk best een mooie plek. Gat in de grond met blauw helder water, wat via ondergrondse gangen hier terecht komt. Vanaf de kant springen we erin, zeker een meter of vier.
Er zijn meer van dit soort plekken en we zoeken er nog een op. De locatie is prachtig, maar er ligt een hoop rotzooi en veel kapotte flessen. Veel glas dus. Deze is gratis en wordt niet onderhouden. Zonde dat ze zo veel zooi maken. De rotsten zijn ook enorm scherp, dus slippers aan houden!
Op de terugweg stoppen we ergens in een dorp langs de kant van de weg. Hier zit de 'keten' Angel's, die hamburgers bakt. Maar ook een Footlong hotdog en een Hungarian Sausage. Van de hamburgers krijg je er zelfs twee voor de prijs van een. En het kost geen drol.
Mark heeft daar zijn liefde gevonden in de vorm van een vrouw van 56 die eerst honing probeerde te slijten. Ze begint van alles te vragen aan hem. Maar vooral of hij bij haar thuis komt. Gewoon, slapen zegt ze (mijn bier smaakt gewoon vies als ik eraan denk). Als we onze bestelling hebben geeft Gervee een hamburger aan haar en aan een andere man die daar staan (vier voor twee). Erg aardig van hem.
Wanneer we klaar zijn met eten op de stoep, vertrekken we weer richting huis. Mark zegt tot ziens tegen zijn vriendin en zij zal nog steeds op haar onbeatwoorde liefde moeten wachten.
In de avond gaan we naar Alona Beach met een aantal jongens van het hostel. Ik heb al niet heel veel trek om te drinken en dat is maar goed ook. Ik had een sisha (waterpijp) besteld en een cocktail, wanneer een dronken Filipino een graai neemt uit het bakje popcorn van iemand van ons. Gervee zet het aan de kant en om het kort te houden, die vent wil matten. Eigenlijk komen er allemaal loze woorden uit hem, maar hij blijft stront vervelend tegen Gervee. Die opstaat en geen zin in dat gezeik heeft en zich afvraagt wat hij verkeerd deed. Niks natuurlijk, maar die man was beledigd op een of andere manier. Gelukkig komt de grote Zweedse eigenaar tussen beide en word de dronkaard naar een ander plekje geleid om even met m te praten. Maar hij wordt niet de zaak uit gezet, wat merkwaardig is. Even later komt die vent weer op de leuning van Gervee zitten, maar valt in slaap en valt in de zitting van Gervee's stoel. Dat wordt gezien en eindelijk wordt hij verwijderd. Niet veel later met een andere dronken gast die van de trap valt van twee treden. Als we naar het hostel gaan ligt de ene gast languit met z'n bek in het zand op het strand en de Filipino die wilde vechten zit op een stoel te slapen onderuitgezakt. Dus...
Donderdag 9 februari.
Bohol 2.0 vandaag voor mij.
Het weer was niet zo mooi en ik wilde eerst wat voor mezelf gaan doen. Ik wilde kijken of Tagbilaran leuk is. Nou, er is weinig aan.
Gervee en ik hebben nummers uitgewisseld en hij stuurt een bericht dat hij samen met Mark naar Tagbilaran komt. Zij gaan vandaag naar de Chocolate Hills. In Tagbilaran heeft hij afgesproken met Fabian, die daar in een hotel zit en hij kent van Boracay. Ik krijg door gestuurd welk hotel en via Maps.me rijd ik er vast naartoe. Daar ga ik vast wat eten op de hoek tot ze er zijn. Als we er allemaal zijn, eten zij ook gelijk wat. Ik heb niks te doen en beslis dat ik maar meega.
Dan gaat de trip beginnen. Ik heb 'm al gereden, maar we willen de zonsondergang zien bij de Chocolate Hills. Bij de Tarsiers blijf ik buiten wachten.
Na de rit komen we bij de Chocolate Hills, op dit tijdstip is er bijna niemand meer, wat goed is voor de foto's. Ook het licht is mooi dit keer. Fabian is hobby fotograaf, dus die geniet sowieso.
Tijd om terug te gaan, want het wordt al donker en het is ook nog twee uur rijden. Onderweg stoppen we voor wat streetfood en nemen wat kippenvoet en nog iets met kip en iets met varken. Daar vraagt Gervee waar we Balot kunnen krijgen en er word verteld dat het bij het marktje kan even verderop.
We vinden iemand en eindelijk kan ik het proberen. Gervee legt uit hoe het moet. De onderkant tik je kapot en pel je iets af zodat je het vocht eruit kan zuigen. Daarna pel je het ei helemaal af en komt het gedrocht tevoorschijn. Ik zucht een keer en zet mijn knop weer om. Gervee gaat eerst, want die heeft het vaker gegeten met zijn Pinoy achtergrond. Dan Mark en dan ik. Fabian durft het niet aan. Wat azijn en wat zout en hap-hap, opgegeten. Het smaakt gewoon naar eigeel van een gekookt ei. Niks mis mee eigenlijk en dat voor PHP20.
Ik ben de volgende dag nòg trots op mezelf.
Bij terugkomst spreekt Gervee twee nieuwe meiden aan. Tessa uit New York en Amelia uit Spanje. Hij nodigt ze mee uit of ze zin hebben om mee te eten op Alona Beach. Ze zijn duidelijk moe van de reis, toch gaan ze mee. We zijn veel te laat daar en de restaurants zijn al aan t sluiten op een na. Omdat dit onze laatste dag is dat we elkaar zien wilden we eigenlijk goed eten, verse vis het liefst. Maar alles is al weg en opgeruimd. Bij het laatste restaurant hebben ze nog vier visjes over.
Dit wordt een ranzig gercht. De vis is bijna alleen maar graat de kip is vies, net als de patat. En bediening laat ook te wensen over. Helaas...
We zijn blij dat we weg kunnen.
Iedereen moet de volgende ochtend vroeg op, maar ik als eerste. Ik ga op tijd naar bed. Mijn wekker staat op 6:30.
Vrijdag 10 februari.
Ik neem afscheid en maak Mark en Gervee daarvoor wakker, als afgesproken. Ik neem een bestelde tricycle naar de luchthaven voor mijn vlucht van 10:15, die anders zonder gecanceld te zijn om 7:55 was.
Dat gaat nog redelijk vlot allemaal en de vlucht via Manilla gaat optijd.
Op Manilla heb ik tijd over mijn lunch is dimsum met haaienvin. Ik struin wat rond en pin wat geld, want in Donsol (uiteindelijke bestemming die dag) zit geen pinautomaat.
Wat blijkt, ik heb twee uur vertraging. Nadat de vlucht al van tijd veranderd is kan dit er ook nog bij. Ik ben niet blij.
Ik land tegen achten en er is tegen die tijd nog weinig vervoer rechtstreeks te krijgen. Ik vraag aan een mini-van chauffeur wat hij er voor moet hebben voor de rit van Legazpi (waar ik ben geland) naar Donsol. PHP1500. Daar was ik al bang voor op dit tijdstip. Een rugzaktoerist die geen kant op kan, tenzij hij met omwegen en tricycals naar zijn bestemming wilt. Ik zeg dat ik even verder kijk. Ik kom uiteindelijk via een andere man een taxi tegen. Die man van de taxi vraagt wat hij (de man van de mini-van) wilt hebben, terwijl die vent erbij staat. 1500 zeg ik, doe jij het voor 12? Uiteindelijk doet hij het voor 1300 pesos en de mini-van chauffeur kijkt pissed.
Ander halfuur duurt de rit ongeveer en tegen 21:15 kom ik eindelijk aan bij Woodland resort. Ik krijg een gedeelde kamer met drie bedden, waar gelukkig niemand slaapt, voor mezelf. Met warme douche!
Ik eet een bord patat en drink een Sprite en ga daarna slapen.
Wat een kutdag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
