Klein stukje HKG en daarna Filipijnen

Eindelijk weer tijd voor internet.Heb het zooo druk. Zit hier met allemaal kinderen in een internetcafe die spelletjes spelen.

21 januari.

In de nacht voor vertrek weer wakker door denk ik (dezelfde) chinezen. Weer dat gedrag, rochelen, spugen, lawaai. Waarom?!
Op een ander moment vroeg ik mezelf af waarom zoveel Aziaten mondkapjes dragen, dus ik google daarnaar. Wat ik al verwachte natuurlijk, voor de hand liggend; hygiene (puntjes op e enz. doet t niet btw). Daarbij stond ook dat ze roggelen en spugen, omdat ze geloven dat je niet alles moet doorslikken en dat moet er dus uit. Ik wist dat nog niet. Nog steeds houden ze mij wakker.
Dus, weer slechte nachtrust. Ik heb ongeveer anderhalf uur geslapen. Ik ben maar gewoon opgestaan om 3:15, hoefde ik me tenminste niet te haasten. Er was me verteld dat ik de bus van 4:30 naar de luchthaven moest hebben, dus nog wat gehaald bij 7 eleven en een frisse neus halen buiten in Hong Kong. Uiteindelijk heb ik om 4:05 uitgechecked. De dame achter de balie vroeg nog waarom ik zo vroeg ging, maar ik had gewoon geen zin meer. Ik wilde weg, HKG heeft mijn hart niet gestolen.
Het was niet koud op straat en voor Hong Kong begrippen was t rustig neem ik aan. Ik heb dat kunnen aanschouwen, want ik heb nog zeker een half uur bij de halte gestaan. 4:35 kwam de bus. Misschien dat ze daarom zei, waarom ga je nu al?
Het was een uur rijden naar de luchthaven, waar ik bijna meteen kon inchecken. Eerst mijn paspoort zoeken en in de rij gaan staan. Maar zij was zo traag, traaag. Nou ja, ze was ook alleen, maar goed, zoveel mensen stonden er niet voor me. Na een half uur was ik aan de beurt. Dat was zo gedaan.
Stap twee, douane, wachten. Daarna moest ik mijn gate vinden, 203. Dan besef je je dat HKG best groot is. Ik moest ook echt helemaal achterin zijn geloof ik. Nog een transfer gehad met de trein die onder de luchthaven loopt. Ik had het idee dat ik drie kilometer gereisd had op de luchthaven met al dat lopen erbij.
Ik had trek en heb daar een ranzig ontbijt gegeten. Echt niet lekker en ik wilde daarna wat slapen in zo'n stoel bij de gate. Was het al tegen 8 uur! Dus drie en een half uur over gedaan om bij mijn gate te komen (eten meegerekend).

In het vliegtuig van CebuPacificair zat ik bij het raam gelukkig, had er voor betaald immers. En maar goed ook, het zat vol. Ik had ontbijt besteld bij het kopen van de tickets via internet, maar ik zat vol, omdat ik al had gegeten natuurlijk. Niet slim.
Het was rijst met vlees. Het rook sterk en ik heb het niet helemaal opgegeten. Slapen in het vliegtuig ging overigens ook niet.

Ik moest overstappen in Manilla, waar ik dacht dat ik ook kon slapen in een stoel. Het was een overstap van drie uur. Bij een gate, maar blijkbaar niet de goede, want mijn naam werd genoemd, samen met een Nederlands stel die ook naar Busuanga gaan. Zij hebben alleen de vlucht van 12:00 en ik van 14:50. Wij werden meegenomen in een busje, over de luchthaven gereden en bij een andere terminal gedropt. Zij hadden haast, want het was al bijna 12:00, maar waarom ik mee moest..?
Kon ik daar gaan wachten in een ruimte vol met mensen, waar het enorm benauwd was.
Eindelijk was het zover, met een propeller vliegtuig naar Busuanga.
Het was zo'n klein een baans luchthaventje, al was Aitutaki nog kleiner.
Daar gezegd waar ik heen moest en ben naar Jim's Castle Inn gebracht, de plek van mijn verblijf, over een hobbelige weg.

Mijn eerste indruk is goed. Wat is het heerlijk warm! Klote kou in Nederland, ik heb er niks mee.
Mijn kamer heeft alleen een fan aan t plafond en het is warm. Maar daar kan ik tegen. Verder een gedeelde, koude douche, met weinig druk, maar het maakt mij weinig uit. Ik vind het prima genoeg.
De kamer naast mij zit een chagerijnig stel, waar weinig uitkomt. Hij zegt nog net 'hello', maar zij niks.
Ik ga wat eten 's avonds en bij terugkomst maak ik wat plannen voor de dag erna. Ik bel Manja en ga daarna slapen, 12 uur lang.

22 januari.

Ik word laat wakker. Heb een ontbijtje genomen (mwha) en wilde een scooter huren. Nu blijkt dat je hier voor een scooter, met name automaat, al om 7 uur op de stoep moet staan en anders moet reserveren de dag ervoor. Ze hadden niks meer. Zucht...
Ik heb wat rond gelopen, maar heel boeiend is Coron Town niet. Ik heb een mango shake gehaald en ben terug gegaan. Ik was inmiddels al vrij snel verbrand, niet normaal voor mijn doen. Geen zonnebrand gebruikt. Normaal kan ik het wel hebben, maar ik kom ook uit de winter in 30C terecht.
Dat chago stel was weg zag ik. Vertrokken. Ik ben weer naar de weg gelopen en heb een tricycle aangehouden. Het vervoer wat hier gebruikt wordt naast de scooter. Jeepneys zie je hier minder vaak. Ik wilde naar het strand, Bali beach. Nou lijkt het echt niet op Bali. Het water was Noordzee kleurig en je kan er niet snorkellen. Weinig spectaculair, maar ik had wat te doen. Na twee uur was ik het zat en de chauffeur kwam al kijken waar ik bleef. Ik had betaald om te wachten, inclusief return. Ik meen zo'n 5 euro. Ik heb mijn strand spullen weggebracht en wilde die heuvel hier beklimmen. Er staat een kruis op en de naam Coron, welke licht geven in het donker. Het waren ruim 700 treden en ik voel het nog steeds in mijn kuiten. Ik maak er een wedstrijd van en ik ben mijn eigen tegenstander. Zwetend kwam ik boven, maar het is een mooi uitzicht en de klim waard. Ik heb foto's geschoten en van de zonsondergang genoten. Weer beneden wat gegeten, rijst met koe.
Weer bij mijn verblijf had ik een nieuwe buurman. Een duitser genaamd Konrad. Iemand die iedereen aanspreekt en veel praat. Hij werkt op het moment in China voor twee jaar.
Hij had wat coole mensen ontmoet die net terug waren van de boottour uit El Nido, iets wat wij ook gaan doen, zij het dat ik 3 dagen heb en hij 5 dagen. Hij vroeg ga je mee bier drinken? Wij zijn naar R2R geweest waar de groep al aan t eten was en drinken. Hij bier bestellen en ik bier drinken. Ja, ik. Maar ik vond het vrij zoetig. Red Horse heet dat spul.
Het was er erg gezellig, zelfs wij werden erbij betrokken, terwijl deze groep hecht was na 5 dagen op een boot. Ik begon mezelf een voorstelling te maken wat ik ook ga meemaken.
Uiteindelijk zijn we relatief vroeg gegaan, ik had een tour geboekt en hij ging duiken. Dus we moesten vroeg op.

23 januari.

Ik werd een half uur later opgepikt dan de bedoeling was, maar het zal wel island-time zijn.
De boot had maar vier mensen, exclusief de bemanning. Het was een all-asian boot, met twee Filipijnen en een Chinees. Ik een beetje indo dan.
De Filipino zei nog, 'You look so caucasian!' Ok dan...
Ik had niet ontbeten, want er stond, all-inn. Ik had de Ultimate tour 2, waarbij ik 6 plekken zou gaan zien, maar omdat we met zo weinig waren en de andere een ander tour hadden, hebben ze gecombineerd. Ik vond het allemaal prima. We hebben echt hele mooie plekken gezien, waarvan ik alle namen vergeten ben, behalve van Kayangan Lake. Maar daar wist ik al van, dus heb ik dat onthouden.
Het water is hier zo warm, echt heerlijk. De natuur, de omgeving, geweldig. De rotsformaties in het water, super. De chinees zei steeds, wat is de lucht toch schoon bij het ademen. Hij komt ook uit Guangzhou, een van de vier grootste steden van China. Hij heeft een leidinggevende functie. Werkt 10 uur per dag, 7 dagen per week en had 6 dagen vrij. De enige van het jaar. Ik zou dood gaan.
Wij hebben gelunched op een strand, wat ik wel wat karig vond, maar het was lekker. De filipinos zeiden dat het normaal is om met je handen te eten, wat je niet voortdurend ziet, maar wij hebben het daar ook gedaan. Interresant, ik kan het aanbevelen. Serieus.
Wij waren om pakweg half 5 terug en zijn daarna naar de markt gegaan, wat handig is met gasten die de taal kundig zijn.
Wij kochten een tonijn van misschien wel 40 cm en een grouper. Ook nog groentjes en zijn daarna naar een restaurant gegaan waar ze dat voor je klaarmaken. Zo hadden we, denk ik voor nog geen 15 euro een superverse Filipijnse maaltijd. Daar heb ik ook weer bier bij gedronken.

Na de maaltijd afscheid genomen van mijn nieuwe vrienden voor een dag en was ik weer alleen.

Hoewel, 's Avonds weer met Konrad wat bier gedronken. San Miguel lemon. Radler dus.
En dat was deze dag weer.

Inmiddels is het de 25e en morgen ga ik op boottocht richting El Nido. Dus voorlopig ben ik van de wereld en zul je niks van mij horen.