De toerist uithangen in Phnom pehn

Sinds tijden reis ik weer alleen en hoef ik niet meer te zuipen, wat me ook weer tijd geeft om te werken aan dit blog. Ik zit alweer in Thailand, maar nog niet volgens de blogdatum. Ik probeer wat in te halen, want ik heb nog maar 4 weken.

Maandag 10 januari

Vandaag naar Phnom Pehn. Die Brazilianen hebben we niet meer gezien en Michael en ik reizen samen verder. We zouden worden opgehaald bij het guesthouse om 8:30, maar doordat de gastvrouw het verkeerd heeft uitgelegd staat ze al om 8:00 op onze deur te kloppen dat er al een bus klaar staat. De bus zou inderdaad vertrekken om 8:30, maar niet vanaf hier, maar vanaf de busterminal. Het is een stuk rijden daarnaar toe en ze is dus vergeten te zeggen dat we eerder opgehaald zouden worden. Michael komt net onder de douche vandaan en moet nog wat inpakken. Ik was al zover voor het ontbijt, maar dat moet ik nu ook laten schieten. Toch staan we binnen 5 minuten buiten, maar de bus is al vertrokken. Maar mevrouw is superaardig, verontschuldigd zich 3 keer en regelt 2 brommers voor ons, om ons naar de terminal te brengen.
In de het drukke Aziatische verkeer zitten we achterop met onze zware rugtassen, terwijl de rijder ook nog m'n kleine rugtas op het frame heeft. Ze rijden hier ook als een stel achterlijken door het verkeer en onze chauffeurs ook, wat eigenlijk wel heel leuk is. Je ervaart nu hun rijgedrag, want wij rijden normaal niet zo.
Ik denk dat het wel 20 minuten duurde voordat we er waren en uiteindelijk maakte het niks uit. Ze wachten gewoon volgensmij tot iedereen er is, dus dat de hele bus vol zit en dan vertrekken ze, om 9:30 was dat. Ik kan in iedergeval een stokbrood kopen, met La vache qui rit.

De eerste stop van onze 7 uur durende busreis haal ik nog wat ontbijt. Ik geloof dat het dumpling heet, wat een soort van baopao is. Bij de 2e stop zijn er een aantal kraampjes met insecten. Jheeee! Ik koop wat sprinkhanen, maar ik zie ook spinnen. Nu ziet dat er niet heel aantrekkelijk uit, maar ik moet het proberen. Ik koop een vogelspin voor 1000 riel, wel een wat kleinere, maar nog altijd groot en begin met z'n pootjes. Mensen vragen hoe het smaakt en terwijl ik z'n hoofd opeet bedenk ik me dat het naar Beef Jerkey smaakt. Gedroogd vlees dus. Je moet ook best goed kauwen, het is een beetje taai.

Als we in de hoofdstad aankomen worden we weer overvallen door tuktuk rijders, maar we kiezen er een waarvan een stel vraagt of we met hun de tuktuk willen delen. Zij komt uit Korea en hij uit Duitsland. We rijden naar Lakeside en kiezen voor Guesthouse #10. Verder hebben we ze niet meer gezien. De rest van de dag doen we niet veel dan behalve wat eten en wat rondlopen 's avonds.
Als we terug komen zit de eigenaar te roken en vraagt of we erbij komen zitten. Ik rook met 'm mee en we bekijken hoe vrienden en gasten van hem een potje schaak spelen. Het is grappig om te zien, want ze lopen alleen te ouwehoeren. De ene partij loopt dingen te bleren en te lachen in het Khmer en de tegenpartij lacht mee en is Fins.

Dinsdag 11 januari

We hebben weer een tuktuk rijder voor de dag geregeld en we gaan bekijken waar iedereen hier wel voor komt. Als eerste rijden we naar de Killing Fields. Bij de ingang staan al twee mannen die een been missen te bedelen en ik geef een van hen 200 riel, wat geen waarde heeft, maar ik heb niks anders.
Het is indrukwekkend en triest tegelijk, wat hier gebeurd is kan je nu haast niet voorstellen. Het ziet er zelfs een beetje vredig uit. Het is mooi weer, vlinders vladderen wat in het rond. Toch, je ziet nog steeds waar de massagraven gezeten hebben en dat blijkbaar nog steeds niet alles opgegraven is, want er steekt een stuk schedel uit de grond en hier en daar zie je nog steeds kledingstukken omhoog komen.
Later rijden we naar Tuol Sleng, de S-21 gevangenis, wat ooit een school was. Er is aan het gebouw verder niet veel veranderd, het is zoals het was. Tenminste zo lijkt het. Ik vind het idee ook hier gewoon in de klaslokalen rond te lopen indrukwekkend, met het idee in je hoofd dat hier mensen zwaar gemarteld zijn. Ook de kleine cellen staan er nog, die meestal niet groter lijken dan 3 vierkante meter. Voor netjes metselwerk zijn ze gezakt in iedergeval.
We laten ons daarna afzetten bij de zogeheten Russische markt, wat niet Russisch is en waar de naam vandaan komt weet ik niet. Er wordt van alles verkocht, meer van hetzelfde.
In de avond lopen we naar de Riverside en eten bij een fietszaak/restaurant. Dat klinkt idioot, maar het eten was best wel goed eigenlijk, maar is wel duurder aan deze kant van de stad. Voor Michael is het de laatste avond en ik weet nog niet wat ik doe de volgende dag.

Woensdag 12 januari

Dit is de laatste keer voor Michael hier, die vertrekt naar Vietnam. Ik weet nog niet echt wat ik doe. Hij vertrekt in de vroege ochtend en ik blijf nog op bed liggen. Ik beslis later wel, ik kan doen wat ik wil.
Als ik weer wakker word is het wel een beetje laat om wat te regelen en ik blijf nog maar een dagje. Ik ga wat lopen, maak wat foto's, ga naar het paleis hier en kom de Brazilianen weer tegen. We spreken af dat we elkaar 's avonds zien en dan gaan we wat drinken.
We nemen een tuktuk naar een restaurant en we nemen de chauffeur mee. We eten wat en drinken bier (ik ook) met onze chauffeur. Ik begin inmiddels toch wel enig verschil te proeven tussen bier soorten en Angkor is wat mij betreft bagger. Whatever, ik wordt er dronken van en dat is goed. Later gaan we naar een club en ik bestel een Southern Comfort voor 3 dollar. Wat ga ik die prijzen missen in Nederland. Na een poosje begin ik de muziek weer te haten en dat is ook het teken om terug te gaan naar m'n bed. Had in de middag een busreis naar Sihanhoukville geboekt en ik moet 's ochtends weer vroeg op. Ik neem afscheid van die relaxte, energieke, idioten en neem een tuktuk terug.
Ik zal goed slapen.