Terug naar Thailand

Achteraf had ik beter nog even kunnen wachten met terug naar Thailand gaan. Ik heb meer tijd over dan ik dacht. Wat een luxe... maar wat moet ik nu allemaal doen met die tijd?

Woensdag 19 januari

De bus gaat vertrekken om 8:15 staat op een poster bij de bar van Monkey Republic, waarop ook staat hoeveel tickets kosten naar verschillende plekken vanaf hier. Deze boek ik een dag van tevoren. Ik sta om 7:15 op, omdat ik nog wil eten en moet ook m'n tas nog een beetje inpakken, douchen... het ochtend ritueel. Zie ik plots op m'n ticket, die ik nog niet had bestudeerd, dat de bus om 7:15 zou vertrekken. Godver, ik snel naar de bali/bar van dit guesthouse om te vragen hoe dat zit, want dan is ie nu wel weg. Vriendelijk als ze zijn bellen ze meteen op en terwijl hij belt komt er een bus aan. Mijn bus. Geen tijd om te eten, voor de rest was ik klaar. Normaal komen ze op tijd of te laat, nu te vroeg, een kwartier eerder welteverstaan.

Het is weer een lange reis en bij de grens is het ook wel een geklooi, maar in verhouding met eerst gaat het gewoon soepel. We moeten gewoon weer een stempel halen, maar iemand verteld me dat het de andere kant op, richting Cambodja ook gewoon corrupt is. Hij woont en werkt in Sihanoukville en gaat een keer in de maand naar Bangkok, dus hij zal het wel weten. Een Brits meisje voor me in de rij merkt dat een vakje van haar tas open staat begint me verdacht aan te kijken. Ik zie een doosje met medicijnen en een scheermesje waar ze waarschijnlijk haar sluis mee scheert (en haar oksles ook misschien). Daarna begint ze ook nog alles langzaam en schijnheilig na te voelen, alsof ze zich er voor schaamt dat ze denkt dat ik haar probeer te zakkenrollen, maar ik mag het niet door hebben. Grappig.
Iedereen met verschillende bestemmingen zaten in één bus tot de grens en over de grens word iedereen overgeplaatst in mini-vans om naar de uiteindelijke bestemming gebracht te worden.
Aangekomen op het punt waar we blijkbaar tickets moeten wisselen voor ferry-tickets let ik niet op en vergeet dat. Misschien komt het door een festival wat word opgebouwd en daar word gesoundchecked. Op een gemiddeld housefestival zou dit volume niet verkeerd klinken, integendeel, maar het is nu eenmaal niet mijn smaak met wat er nu gedraaid word. We rijden een paar kilometer verder met het busje naar de pier en bij de ingang moet iedereen z'n tickets inleveren, die ik niet heb. Tenminste, niet de goede. Ze zeggen dat ik er niet in mag, maar mede passagiers helpen een handje door te zeggen dat ik er al de hele tijd bij was en wantrouwend kijken ze me na als we door rijden. Voordeel van de twijvel, voor hun dan.
We moeten nog wel even wachten op de pont naar de overkant en terwijl de avond valt maken mensen, waaronder ik nog een aantal fraaie foto's met de ondergaande zon. Zo vaak zie je niet zo'n rode lucht.
Ik heb natuurlijk niks geboekt en ik kijk maar in de Lonely Planet waar ze me kunnen afzetten met de taxi. Dit word Lonely Beach, wat niet Lonely is en ik loop naar het guesthouse wat ik had uitgekozen uit het grote boek, wat vol blijkt te zijn. Daarna vraag ik het er bij nog 2, allemaal vol. Het is ook al laat, tegen 8 uur 's avonds, maar ik vind er een, genaamd Day and Night guesthouse. Kost me wel weer 500 baht, maar ik heb wel weer een o zo geliefde warme douche en in het geheel een prima bungalow. Het begin ligt zeker 100 meter van de weg en ik zit nog verder naar achter, zodat ik geen last heb van die kutmuziek waar ik al eerder over verteld heb.
Dus alles bij elkaar heeft het weer zo'n 12 uur geduurd om van A naar B te komen. Gelukkig heb ik dit keer weer TV waarop ik sinds maanden Nederlands/Vlaamse programma's kan kijken op BVN. Heerlijk na zo'n lange tijd. Voelt ineens alsof je op een Nederlandse camping zit, wetend dat er palmbomen buiten staan. Daarna ga ik slapen, ik is moei.

20/22 januari
Ik huur de dagen dat ik hier zit een scooter en scheur wat rond. Ik koop een 2e hands boek, want ik heb Acid House uit, eindelijk. Ik heb besloten om alleen wat te relaxen en op het strand te gaan liggen. Ik ben ook na weken met mensen gereisd te hebben weer alleen, wat eigenlijk even wennen is. Ik kom nog wel een keer dat Canadeese koppel tegen waarmee ik in de trein naar Chaing Mai zat, maar daar heb ik alleen een kort gesprekje mee. Verder blijf ik hier en daar wat plakken.
Ik vond mezelf nog niet bruin genoeg en ga nog wat meer op het strand liggen. Omdraaien, bakken, omdraaien. Egaal bruin worden. De enige plek waar je m'n oude kleur kan zien is rond m'n heupen, het lijkt wel wit.
De 22e ben ik het zat hier op dit toch wel mooie eiland, want ik heb het helemaal rondgereden en dus gezien en ik vind dat ik maar eens naar Koh Samui moet vertrekken waar ik op visite zou gaan. Eerst vond ik dat ik met het vliegtuig moest, maar 84 euro voor een enkeltje vond ik teveel, dus maar weer met de trein. Die treinticket ga ik gewoon boeken op het station van Bangkok, waar ik toch naartoe moet vanaf hier. Dus het enige vanaf hier is dus een enkeltje boeken met de bus naar Bangkok en daar maar een nachtje blijven. Zo gezegd, zo gedaan.