Chiang Mai en naar Siem Reap

Zaterdag 1 januari
Deze dag kan ik heel kort zijn. Ik was super gaar en ik heb dan ook niet veel gedaan. We hebben 's avonds een filmavond gehouden, gewoon in het hostel en een pizza besteld. Deze kreeg ik niet eens helemaal op.

2 januari
Deze dag met Brad, een Amerikaan, naar de weekend markt geweest. Gigantisch groot met overal hetzelfde. Tenminste het is wel ingedeeld, kleding, dieren, dingen, enz. Ik heb eindelijk hier insecten gevonden voor menselijke consumptie. Ik heb krekels en silkworms genomen, maar ze had ook nog wel wat groters. Voor de volgende keer ga ik gefrituurde vogel nemen. Het was moeilijk te zien, maar toen ik het hoofdje zag, wist ik dat het een vogeltje was geweest. Volgende keer dus.
Ik ga een deze dagen naar Chiang Mai en Brad gaat deze dag al. Hij pakt het vliegtuig en omdat hij een mes heeft, maar weinig bagage, wat hij dus als handbagage meeneemt, vraagt hij of ik zijn mes kan meenemen, want ik pak de trein. We spreken af in A Little Birds Guesthouse, waar ik later ook maar naar toe ga.

3 januari
Mijn laatste dag weer in Bangkok en ik moet me nu toch wel vermaken. Ik heb besloten om naar de dierentuin te gaan, ik moet er eerst nog zien te komen, maar dat lukt me wel. Helaas dacht ik dat ik het wist en het kost me ruim 2 uur om er een keer aan te komen. Wat kan ik zeggen, iedereen heeft vast wel eens een giraffe, een nijlpaard, en een tijger in de dierentuin gezien. Een van mijn favoriete dieren, misschien wel m'n favoriet, de Oerang Oetang (en primaten in het algemeen) had weinig zin vandaag. Ik zag er ook maar een en die lag op haar buik op de grond, met een bamboetak op d'r hoofd. Ik kon wel goed 'r kontgat bekijken. Na een paar minuten te zijn weggeest, ben ik weer gaan kijken, maar het was nog steeds een anus die iedereen te zien kreeg.
Uiteindelijk ben ik naar het hostel terug gekeerd, dit keer sneller.
Ik na dit alles heb afscheid genomen en ben naar het station gegaan om de nachttrein te halen. Eerst moest ik nog wel wat eten en dat heb ik aan de overkant van het station gedaan.

Deze trein was anders ingedeeld dan de eerste keer. De banken/bedden waren nu in de breedte en hiervoor in de lengte, wat ik pretigger vond. Ook had ik nu een 'upper' bed. Ik moest het dit keer delen met een Thaise man en een Canadees koppel. Van het koppel sprak alleen zij engels en hij alleen frans. Die Thaise man werkte als gids in Bangkok en sprak behoorlijk engels, wat wel handig is met zijn beroep. We hebben wat gepraat, natuurlijk, maar het was de eerste keer toch wel leuker. De reis ging heel prima, net als de eerste keer en we kwamen ergens in de ochtend aan, ik weet niet meer hoe laat. 11:00??

4 januari
Bij aankomst hetzelfde als altijd, taxi's en mensen die willen dat je in hun guesthouse slaapt. Ik had alleen vervoer nodig die me naar Little Birds Guesthouse bracht. Ik had het adres ook opgeschreven zodat de chauffeur wist waar hij zijn moest. Nadat ik afgezet was, ben ik naar het guesthouse gelopen, maar ik nog moest wachten, omdat ik vroeg was en er nog mensen moesten uitchecken, wat pas na 13:00 was (geloof ik?). Ik had het telefoonnummer van Brad, maar die nam niet op. Paar keer geprobeerd, maar het nummer was tijdelijk niet in gebruik. Dan mezelf maar weer vermaken, eerst met ontbijt.
Na ontbijt heb ik een scooter gehuurd en bij terugkomst van het guesthouse zag ik Brad lopen. Hij had net z'n telefoon aangezet. Ik heb z'n mes terug gegeven. Ik ben zelf rond gaan rijden deze dag en zag onderweg een print&design shop. NIEUW STICKERS! Ik heb gezegd wat ik wilde, wat soms wat moeilijk was, omdat ze slecht engels spraken. Ik heb daarna van m'n laatste 2 stickers er eentje meegenomen als voorbeeld, waar ze genoeg aan hadden. Over 2 dagen terug komen.
's Avonds nieuwe mensen leren kennen en daar mee gaan zuipen. Weer naar een reggaebar, maar het was wel een erg geslaagde avond daar. Ik weet niet eens meer wat ik erover kan vertellen.

Woensdag 5 januari
Naar Doi Suthep met de scooter. Dat is het hoogste punt hier in Chiang Mai met een tmpel erop. Ik ga zeker niet voor de tempel, maar voor het uitzicht. De weg er naartoe is geweldig. Menig motorrijder zou het een fijn stuk asfalt vinden en zo ik ook met de scooter.
Nadat ik de scooter heb geparkeerd moet je een trap op die je naar de tempel brengt en daar achter heb je een betegeld terras waar je uitzicht hebt over heel Chiang Mai. Erg mooi.
Toen ik er genoeg van had ben ik verder gereden, want volgens de Lonely Planet kom je, uiteindelijk, een koffiehuis tegen. Dit is echter nog een aantal kilometers, maar het moest het waard zijn. Zeker omdat een andere Amerikaan de avond ervoor me vertelde dat hij daar de lekkerste koffie ooit heeft gedronken. Nou, ik drink geen koffie, maar dat wil ik wel eens proberen.
Uiteindelijk zit je zo hoog, dat het best wel koud word in een t-shirt. Er zijn ook veel bomen waardoor er weinig zonlicht doorkomt om het warmer te krijgen. Soms stop ik om te kijken wat de LP zegt om bij die koffie te komen. Terwijl ik daar sta komt er een stel langs dat de weg vraagt. Ze gaan naar dezelfde plek blijkbaar en ik wijs en zeg en zij rijden door en ik ga tegen een boom pissen. Later kom ik ze nog een keer tegen en nog een keer. Uiteindelijk vind ik het koffiehuisje/hut en daar zitten ze weer. Ben er bij gaan zitten en ze vertellen me dat ze uit Kroatie komen. Zij zijn al koffie aan het drinken en ik vraag wat ze ervan vinden. Niks bijzonders. Wanneer ik het drink vind ik hetzelfde. Ik weet niet meer waar het was, maar ik werkte nog voor Job Shop, een tent bouwen voor een cafehouder. Dat is meer dan 10 jaar terug en dat was de beste koffie ooit. Daarna ben ik thee gaan drinken, want betere koffie bestaat er niet dan daar, waar het ook was in Nederland. Maar ik besef me nu natuurlijk dat het een Amerikaan is, en die is Starbucks gewend, dus dit was een heel sterke bak voor 'm zoals ie nog nooit had geproeft.

Deze avond werd ook weer geweldig. Bijna het hele guesthouse was aan de drank, niet afgesproken, het gebeurde gewoon. Sommige waren 'Ring of Fire' aan het spelen. Bierspel met met rare opdrachten, zo te zien. Ik vond het erg grappig toen iedereen de kleding van z'n buurman/vrouw moest aantrekken, waardoor sommige jongens een zomerjurk aan hadden. Of een stretchbroek bij iemand die er veels te groot voor is. Laatkomers die met hun rugzak naar een slaapplek zochten keken wel raar toen de hele binnenplaats aan de zuip was en jongens met vrouwenkleren aanliepen.
En Jezus, zo noemt iedereen hem, maar hij heet eigenlijk Kurt, die had vier dagen geen geld omdat z'n portemonnee weg was met 40 mille (in baht). Hij had een pinpas geregeld maar die was gelijk ingeslikt en hij had daardoor 4 dagen bijna niet gegeten. Nu had hij eindelijk weer geld en deed met Ring of Fire mee. Z'n portemonnee zat in de weg en hij gooit 'm naar een van ons. HIER VANGEN! en er vliegt zo weer 40000 baht rond. Hier kan je een hele maand van leven in Thailand. Gelukkig zijn we eerlijk en stoppen alles terug. Later heeft hij nog handstand en radslagen geprobeerd. Hij was echt wel naar de klote.
Ook was er nog iemand, een Griek, die via internet op een bepaalde site, waar je mensen met problemen kan helpen, of ermee kan chatten, dat hij bijna iemand zover had dat ie mannenprostituee moest worden. Dat was zijn hobby. Iedereen kan het. Je gooit je probleem op internet en je hoopt dat iemand tegen je aanlult, en dan krijg je hem. Dan had je nog een gast van ons guesthouse die we 's nachts om 4 uur tegen kwamen toen we naar springrolls (loempia) zochten. Die liep de hele tijd met een tak rond. Hij was er zelfs mee naar een club of bar geweest waar hij die tak bij de garderobbe had afgegeven en later weer had mee genomen. Degene waar ik mee rond liep opzoek naar springrolls, Helen, die kwam uit Zuid-Afrika. Ze vroeg waar ik in Nederland woonde. Ede dus en ze kende het. Ik dacht die lult, maar ze had een vriendje gehad toen ze in Nederland studeerde en was er wel eens geweest. Kleine wereld.
Ik ben later op de scooter superzat m'n ding gaan doen. Bij terugkomst was het nog gezellig en ik weet niet hoe laat ik ben gaan slapen.

6 + 7 januari
Vandaag zijn m'n stickers klaar. Ik krijg er nog 20 gratis bij ook. Ze zien er perfect uit en ook nog gesneden (echt waar Hielke).
Ik ben erg moe door de avond ervoor. Ook besluit ik vandaag maar een ticket te regelen voor Siem Reap. Ik ga uit van de volgende dag, maar ik kan dezelfde avond al weg en om 18:30 wordt ik opgehaald. Ik eet nog wat met Kurt, een pizza en later voordat ik wegga praat ik nog wat met Josien, een Nederlandse en wat andere gasten daar. Ik heb het hier erg naar m'n zin gehad. Ik heb bezuinigd op trekkings hier en die laten zitten, maar dat geld heb ik weer opgezopen.
Ik word opgehaald in een minibus en ergens anders moeten we overstappen op een grotere reisbus. Ik ga blijkbaar eerst naar Bangkok toe. Dit gaat heel lang duren. Ik zit dit keer totaal niet comfortabel en de 12 uur durende reis kom ik er als een opa uit. In Bangkok word het me een raadsel, omdat ik alleen een klein plattegrondje heb, waar met een marker een reisbureau is aangestreept. Ik kom aan in Bangkok om 5:30 in de ochtend, maar de volgende bus vertrekt pas om 7:00. Er staan bij de bus als ik uitstap alweer taxichauffeurs klaar en ik neem de bus naar Khao San road, want daar ergens moet ik zijn, volgens mijn kaartje van 4 bij 7 cm. En nu? Met m'n rugzak om ga ik lekker gebruik maken van m'n vers geperste drukwerk, maar dat gaat vervelen. Ik loop wat rond en ik kom Danny tegen. Een Brit die niet kan slapen en die effe op dit tijdstip een biertje is gaan halen. Hij vraagt of ik erbij kom zitten en ik vertel waar ik heen ga en waar ik vandaan kom. Hij had vrij gekregen van zijn vrouw (en kinderen) en mocht er eventjes alleen op uit. Zij zit nog in Engeland moet je begrijpen en ik vertel 'm dat hij een goede relatie heeft. We praten over vroeger, want dat doe je als je beide in de 30 bent en over house feesten en alles erop en er aan. Over Thaise hoeren en andere dingen. Na een poosje houd hij het voor gezien en gaat weer slapen. Ik ga weer proberen uit te zoeken waar ik hier moet zijn. Als ik het vind is het allemaal dicht, wat vewacht je anders tussen 6 en 7 uur. Als het inmiddels tegen 7 is ga ik maar eens bellen, want ik heb wel een nummer. Ik krijg te horen dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat ik inderdaad moet zijn als op het kaartje aangegeven. Na 20 minuten over 7 bel ik weer. Er komt iemand binnen 5 minuten, of 10, wtf!? Ok, dit klinkt klote, maar er kwam ook echt iemand die me naar een ander minibusje leide. Dit is het busje waarmee we naar Siem Peap gaan en dat is kut, want het is totaal niet comfortabel. Ik ga zitten en val in slaap, tenminste dat probeer ik. Maar ik ben ook echt wel heel moe en ik ben pas op de helft van de reis.
Tegen de tijd dat we bij de grens zijn stoppen we bij een restaurantje, nog in Thailand en ik leer me medereizigers kennen. Een Australier, een Franse en 4 Brazilianen. We vormen een team tegen corruptie wat al bij het restaurant begint waar we papieren moeten invullen die we later toch niet nodig blijken te hebben. We moeten ook 2 foto's afgeven waar ze geld voor vragen, allemaal niet nodig. Overal moeten ze geld voor hebben, of moet je dubbel betalen. Gelukkig heeft die Franse info opgezocht en die zegt er meteen wat van. Dit klopt niet. Dan krijg je te horen dat je de bus mist als je het hier niet regeld, want die wacht niet, maar we nemen het risico wel, zeggen we. Dit werkt allemaal prima, alleen die gast is wel pist op ons, hij krijgt niks extra's nu. Met van allerlei onzin, maar zonder extra te betalen komen we de grens over, al kost het een paar uur. Iedereen staat gewoon in een rij, de bus rijd niet weg, maar je 'gids' word alleen wat minder aardig. Zelfs als je je visa haalt bij het grenskantoortje vragen ze of je $100 extra wilt betalen, dan gaat het sneller. Nou wij wachten gewoon 10 minuten voor $20, wat ook duidelijk op het bord staat wat een visa moet kosten. Dit is allemaal in Poipet, wat berucht is op dit soort gedoe, maar als je oplet en info opzoekt, waar je wel en niet voor hoeft te betalen, dan moet het wel goed komen. Wij hebben dus alleen maar $20 betaald en niks meer.
Nu nog naar Siem Reap met de bus, ook weer een klote apparaat. We komen om 21:30 aan en dan moeten we nog een tuk-tuk nemen naar het centrum. Onze nieuwe gids weet natuurlijk een plek, maar dat willen we niet. Uiteindelijk word hij ook boos omdat hij nu geen provisie krijgt. Maar volgens hem zit alles vol, whatever... Bij het uiteindelijke hotel blijkt dat die Brazilianen goed kunnen ouwehoeren en er zo een gratis ontbijt bij weten te regelen. Overigens is dit een heel goed hotel voor $10 met heel aardig personeel. Reclame: Oral d'Ankor, rare naam, maar goed. ik deel m'n kamer met Michael, de Australier (geboren in Engeland). We lopen 's avonds nog wat rond op de avond markt en gaan dan allemaal slapen. Die Brazilianen waren al iets van 2 dagen onderweg en ik heb er tot we dit hotel hadden gevonden 28 uur over gedaan. Ik had het wel gehad voor vandaag.